Marco Torrice - zijn plaats vinden door dans

Marco Torrice is een Brusselse danser, leraar en choreograaf die oorspronkelijk uit Rome komt. Hij is afgestudeerd aan de P.A.R.T.S. (Performing Arts Research and Training Studios) en is betrokken geweest bij veel verschillende projecten en gezelschappen. (Performing Arts Research and Training Studios), de Budapest Contemporary Dance Academy, SEAD (Salzburg Experimental Academy of Dance), Tanzfabrik (Berlijn), Isadora Duncan Center (Praag), Artesis Plantijn Hogeschool (Antwerpen), ISAC | Institut Supérieur des Arts et Chorégraphies en bij Da.Re. Dance Research (Rome). Zijn laatste project "Melting Pot" bracht hem tot onderzoek, residenties en workshops in vele steden binnen en buiten Europa. Van Brussel tot Brazilië, Boedapest, Rome en de laatste keer weer in België in het VIERNULVIER, spin-off presentatieplek van de Vooruit in Gent.

Voordat u naar Brussel kwam, begon u met een studie filosofie in Rome en nam u uw eerste danslessen. Hoe oud was je toen, 19?

Nee...23! Wat vrij laat is voor een academische opleiding. Maar ik was al een autodidact, als kind danste ik altijd. Het was een manier om in een groep kinderen te komen waar ik anders misschien gediscrimineerd zou worden omdat ik de kleine "gay-weirdo" was. Dansen was een manier om mijn plaats te vinden.

Ik studeerde filosofie, maar had ook de drang om iets met mijn lichaam te doen, om te bewegen en het te verzorgen. Toch voelde het idee om een professionele danseres te worden toen een beetje onwennig voor mij, omdat dansen in Italië altijd nauw werd geassocieerd met tv-programma's en videoclips en dat vond ik allemaal maar niks.

Wat ik in plaats daarvan cool vond was hedendaagse dans. Ik nam twee keer per week les en al snel vertelde iedereen me hoe geweldig ik was en dat ik ervoor moest gaan. Ik vroeg me af waarom ik daar niet eerder aan gedacht had. Ik besefte hoeveel ik van dansen hield en dat ik er geweldig in was. Dus deed ik auditie bij P.A.R.T.S en zo begon het allemaal.

Wat kun je me vertellen over je project "Melting Pot"?

Het begon in 2017, in het begin had ik deze kleine frustratie met de sociaal-culturele omgeving van de hedendaagse dans, simpelweg omdat ik vond dat het mij of de mensen om mij heen niet echt vertegenwoordigde. Ik wilde iets dat ging over dansen met mensen en niet zozeer over bekeken worden. Ik nam deel aan deze residentie in Brazilië waar ik mijn dansonderzoek openstelde voor allerlei dansers, acteurs, krumpers, voguers, ballerina's, enz. Mijn idee was om een cursus improvisatiedans te creëren om uitwisselingen tussen verschillende dansstijlen te vergemakkelijken.

Toen ik hier terugkwam, heb ik subsidie aangevraagd bij de VGC om het project door te laten gaan. Het project had altijd de vorm van een jamsessie, niet zozeer van een choreografie. Mensen kwamen en gingen, en velen bleven voor meerdere sessies. Maar op een gegeven moment voelde ik de drang om er iets meer van te maken, een choreografie rond de improvisatie. Het kostte me wat tijd omdat ik een beetje een trage kunstenaar ben, ik produceer niet constant of consequent dansstukken. Eerst wilde ik dat het een oefening zou worden, als een doorlopend iets. Het is ongeveer vorig jaar dat ik besloot een choreografie te maken en met een vaste groep dansers te werken en er een stuk van te maken.

Het bewegingsmateriaal komt nog steeds voort uit improvisatie, dus je beweegt vrij, maar je respecteert nog steeds de "regels" die het stuk structureren. Dus ze weten wat eerst komt, wat daarna komt, wordt het een subtiele overgang of een scherpe verandering? Het mooie is dat we dan kunnen spelen met verschillende stijlen, lichamen en niveaus van dansexpertise, maar toch kunnen communiceren binnen de verschillende regels.

Was er een specifiek moment waarop u besloot naar Brussel te gaan en volledig te gaan dansen?

Nou was de workshop die ik volgde veel te duur voor mij, maar toen hoorde ik dat die leraren en stijlen waarin ik geïnteresseerd was ook te vinden waren bij P.A.R.T.S. Ik besloot het te proberen omdat het voelde als de juiste plek voor mij. Dus ging ik ervoor en het is eigenlijk de enige editie die ik ooit gedaan heb. In het begin was het veel proprioceptie en somatisch werk zonder dat het super dynamisch was, het was een meer technische en anatomische studiebenadering.

Je hebt een zeer indrukwekkende CV, wist je dat je zover zou komen of waren er momenten dat je twijfelde of je het zou halen?

Ik wist het niet, zelfs toen ik begon bij P.A.R.T.S., natuurlijk had ik ups en downs als het ging om geloven in mezelf en het hebben van motivatie, maar wat me duwde was de gedachte : "Wat er ook gebeurt of waar ik ook terechtkom, ik weet gewoon dat ik zoveel van dansen hou en dat ik ervoor moet gaan. Ik had niet echt een keuze, het was als een roeping. Ik moest het gewoon doen. Misschien zal ik de rest van mijn leven in restaurants werken, maar ik wil dansen en ik zal mijn weg vinden."

Hoe voel je je als je danst, wat doet het met je?

Ik zou zeggen dat het zeker de verbinding met mensen is, via geluid en ritme. Het is een soort cathartische ervaring. Het is het loslaten van opgehoopte spanning. Door mijn achtergrond heb ik altijd een abstracte en fysieke benadering. Het gaat nooit echt over innerlijke toestand of emoties, maar op de een of andere manier komen ze gewoon naar boven via lichamelijkheid. Het is alsof ik een mechanische taak heb en dan struikel over de beweging en dan stromen de emoties door.

Is er voor jou een verschil tussen dansen als artiest en dansen op een feest?

De laatste tijd dans ik steeds minder. Als ik Melting Pot doe, sta ik meestal aan de kant. Als ik voor andere projecten dans, is het niet zo "dansant". Mijn sterkste ervaring met dans is gerelateerd aan feesten. Bij een voorstelling zijn de mensen er om naar je te kijken, terwijl op een feest de mensen er zijn om met je te dansen. Dat is precies wat Melting Pot probeert te doen: deze twee functies combineren. Ik wil ook zeggen dat ik er de laatste tijd niet veel voor voel om bekeken te worden. Hoe meer ik uitga, hoe meer ik het gevoel krijg dat dansen een geweldig sociaal middel is, het is gemaakt om te delen.

Je hebt je creatieve onderzoek ook gericht op het sociale aspect, kun je me daar meer over vertellen?

Dans kan niet alleen iets zijn om naar te kijken, maar het is ook iets wat je deelt door het te doen. Het heeft een performatief en een sociaal aspect, wanneer je met mensen danst is het een manier om contact te maken. Het is hetzelfde als met taal. Het kan worden gebruikt op een theatraal-performatieve manier, waar een groep mensen zit en naar je luistert terwijl je spreekt - of - taal kan een sociaal middel zijn, je bent in een groep mensen en we praten samen en luisteren. Als we dansen, kijk ik je aan, ik dans en jij antwoordt me en het is meer een gesprek.

Wat was de eerste intentie die je voelde waardoor je Melting Pot wilde maken zoals het nu is?

Ik denk dat ik iets wilde vereeuwigen. Ik heb zoveel tijd en energie besteed, zoveel plezier en zoveel geweldige ervaringen dat ik een punt wilde maken. Om te zeggen dat ik na al die jaren iets wilde maken dat ik kan zien en zeggen: "Dit is het." Natuurlijk is het een beetje lastig omdat het maar één versie is, want er is zowel de Melting Pot danspraktijk als de Melting Pot dansvoorstelling. Eerst ging het alleen om het dansen met mensen, daarna wilde ik dat mensen ernaar keken.

Wat zijn je plannen voor de toekomst?

Ik wil beginnen met een nieuw onderzoeksproject waar ik nog niets over vertel. Maar wat ik ook wil doen is verder werken met twee van de dansers van Melting Pot :

Mavi Veloso - een transvrouw en multidisciplinaire kunstenares die ook zingt en optreedt. Ik zou graag haar werk steunen omdat het zoveel thema's aansnijdt die mij zo urgent zijn - dat heeft me echt geraakt. Ik wil mijn kennis gebruiken om het werk van iemand anders te stimuleren, ik zou bijvoorbeeld graag een concert voor haar ensceneren.

En Luiz Felipe, met wie we Melting Pot in Brazilië zijn begonnen: hij is acteur en speelde in een Netflix-serie, hij is bezig met een lange residentie met twee geweldige muziekproducenten uit Sao Paulo, zij doen braziliaanse funk uit de jaren '90 met een hedendaags gevoel, terwijl hij er "putarias" (schunnige teksten) aan toevoegt, en ik ga me bij hen voegen in Zaragoza, ze allemaal ontmoeten en met ze praten en zien wat er gaat gebeuren.

Klinkt alsof je klaar bent voor mentorschap?

Ik wil gewoon de kunst van anderen dienen met mijn expertise, misschien is mentorschap inderdaad een mooi woord daarvoor. Ik voel me erg gelukkig om met deze mensen te werken. Voor mij is het het moment waarop kunst dit onweerstaanbare ding wordt, waar je het doet omdat je voelt dat je het moet doen.