ITALO - Deliria Tropicae / ItaloT

Italo is een in Brussel gevestigde Braziliaanse maker/creator - regisseur, performer, filmmaker, fotograaf... Hij beschrijft zichzelf als een strandjongen die uit een paradijs kwam waar dromen de enige uitweg waren. Italo omschrijft zichzelf ook als een multidisciplinair kunstenaar. Aanvankelijk dook hij in de kunst door op te treden, maar gaandeweg verlegde hij zijn verkenningen naar "de andere kant van de camera's".

Daar baarde hij zijn eigen universum - Deliria Tropicae.

Vandaag de dag richt Italo zich vooral op fotografie, installaties en filmmaken, maar hij beweert dat hij nog steeds wacht op het juiste moment om weer wakker te worden. Alleen deze keer meer in de vorm van een toneelstuk, zoals "What They Say", het stuk dat hij samen met een vriend creëerde en in 2021 presenteerde.

Hier is een volledig interview met Italo:

Hoe ben je in aanraking gekomen met verschillende vormen van kunst?

Ik denk dat het een natuurlijk proces voor me was. Ik was altijd al erg bezig met verschillende soorten artistieke expressies, maar uiteindelijk zorgde de mogelijkheid om iets te creëren dat veel mensen zouden zien, ongeacht hun locatie, ervoor dat ik 100% ging werken aan de constructie van beelden.

In Brazilië mocht ik van mijn familie geen kunstenaar worden. Ik moest de perfecte jongen zijn die uiteindelijk voor het huishouden zou zorgen, dus begon ik al op 10-jarige leeftijd te werken. Het klinkt misschien verkeerd, maar de noodzaak klopte op de deur en werk was de enige uitweg.

Voordat ik naar Brussel kwam, was ik een wetenschapper die met discoursanalyses werkte en onderzoek deed aan de universiteit. Daarna raakte ik gefrustreerd omdat ik een belangrijke beurs verloor en besloot rechten te gaan studeren en kort daarna ook politicologie.

Mijn leraren en professoren waren echter altijd een beetje geïrriteerd over mijn creativiteit en al snel moest ik afscheid nemen van alle formaliteiten, dus begon ik drag te doen; ik begon te dansen, te acteren en ik begon al mijn verdiensten te investeren in kunst en toekomstige projecten.

Op de een of andere manier voelde ik me nog steeds incompleet. Ik ging naar de bioscoop en huilde van woede omdat ik het gevoel had dat de andere regisseurs mijn ideeën eerder hadden gedaan dan ik.

Uiteindelijk veranderde ik (zoals de meesten van ons) van gedachten over mijn inertie ten opzichte van artistieke expressie en begon ik te filmen tijdens pandemieën.

Leo, van LĒO-Official, belde me en zei: "Hé, kom naar mijn set, ik denk dat je hier samen met ons iets van kunt maken." Plotseling stond ik daar, een volledige campagne te creëren voor een internationaal merk. Het was precies de brandstof die ik nodig had om mijn instinct voor filmen te versterken. Ik herinner me de eerste keer dat we filmden, dat we maar 20 minuten hadden om de scène op te nemen omdat het ijskoud was. Het was allemaal een groot avontuur, maar wel een leuke.

Al snel begon ik muziekvideo's te maken en langzaam dook ik in de fotografie. Binnen Deliria Tropicae ben ik op volle snelheid aan het creëren.

Met alle verschillende vormen van kunst die je maakt - Wat betekent kunst voor jou?

Alles. Ik denk niet dat ik iets anders had moeten doen dan wat ik doe.

Ik ben van nature angstig. Ik werk er elke dag aan, de hele tijd, maar het geluid van de angst gaat niet weg. Alleen als ik een camera in mijn handen heb of als ik optreed, is er stilte. Complete en absolute kalmte, helderheid van geest en concentratie. Op die momenten heb ik het gevoel dat niets me uit mijn concentratie kan halen.

Waar haal je je inspiratie vandaan?

Plaatsen, mensen en recentelijk momenten uit mijn leven.

Ik creëer tussen de relaties van die 3 dingen in, maar als ik met andere kunstenaars werk, probeer ik te navigeren in hun universum en wat hen maakt tot wat ze zijn. Ik probeer hen ook te laten begrijpen wat hun inspiratiebronnen zijn en tegelijkertijd een soort kunstmedium te zijn.

Mijn expo "HIER" is daar een voorbeeld van. Ik miste mijn geboortestad zo erg dat ik besloot om in Brussel op zoek te gaan naar locaties waar Latino's geconcentreerd waren.

Op weg naar het huis van een vriend in Vorst besloot ik langs het midden van het park te gaan, en ik rook iets wat ik sinds mijn jeugd niet meer had geroken - iets van toen ik 7 jaar oud was. Brandend gras gemengd met rondvliegend zand. Plotseling werd ik teruggevoerd naar mijn geboortestad Fortaleza op een zondagochtend waarop mijn neven me meenamen om te voetballen. Daar haatte ik deze wildzuivere mannenomgeving, maar ik hield wel van de hotdogs en de geur van brandend gras. Ik kon niet geloven dat ik precies dezelfde omgeving midden in het Forest Park aantrof. Voetbal en voetvolleybal, de geur van eten en brandend gras op een warme zomerdag (door de opwarming van de aarde voelde België op de warmste zomerdagen een beetje tropisch aan). Als klap op de vuurpijl draaide ik voor mezelf een 90's Braziliaanse funk afspeellijst die mijn beste vriendin me had gestuurd. Ik ging zitten en beleefde het moment voor een paar minuten, gewoon om me weer 7 te voelen.

Vanaf dat moment heb ik een liefdesbrief aan Brussel geschreven. Ik begreep dat ik dezelfde sensaties uit het verleden hier in België kon terugvinden en me na 10 lange jaren eindelijk geïntegreerd kon voelen. Op dat moment werden een prachtige video en een installatie geboren.

Welke momenten wil je vastleggen met je lenzen?

Momenteel werk ik aan een project dat is geïnspireerd door Afrikaans-Braziliaanse religies en hun heilige lichamen. Mijn huidige obsessie is het vinden van expressieve modellen die mijn interpretatie van deze entiteiten, Oríxas genaamd, kunnen vertalen. Dit zou mijn nieuwe expo kunnen worden. Maar omdat mijn proces niet zo lineair is, wil ik ook muziekvideo's onderzoeken. Ik ben erg gemotiveerd en ontroerd door muziek en gelukkig ben ik benaderd door een aantal artiesten die me erg inspireren.

Tegen wie kijk je op? (het kan van alles of iedereen zijn)

Talloze mensen en dingen! Er zijn echter drie motieven die momenteel erg in mijn hoofd zitten.

Een actrice uit Brazilië genaamd Fernanda Montenegro, ik hou van haar toewijding aan de opbouw van personages. Een andere is Britney Spears, wiens video's uit het begin van de jaren 2000 me deden denken dat er meer in mijn leven was dan alleen wat ik toen kon bereiken. Ik geloof dat ik op die momenten mijn waanzinnige obsessie voor muziekvideo's ben begonnen.

Als ik aan cinema denk, zou ik zeker zeggen Almodóvar en zijn ongelooflijke universum van magie en kwetsbaarheid.

Wat alle drie de artiesten gemeen hebben is kwetsbaarheid. Dat is waar ik naar opkijk. Montenegro, Spears en Almodóvar zijn allemaal kwetsbaar en niet bang om dat te laten zien. Ze geven alles. Ze zijn 100% toegewijd aan hun vak en hun lot.

Wat zijn je toekomstige projecten waar we enthousiast over moeten zijn?

Mijn nieuwste expo heet "The Making Of". Het is een duo-expo van twee filmmakers, mijn vriendin Shelbatra Jashari en ikzelf (ItaloT). Het wordt gehouden in Nadine, een Brussels laboratorium voor hedendaagse transdisciplinaire kunst van 29 februari 2024 tot 24 maart 2024. Het zal mijn volwassenheid in het produceren van beelden markeren, maar ook mensen een beetje van mijn innerlijke spirituele ervaring geven. Ik zal er ook mijn vorige installatie "There Here" presenteren.

Wat vind je het leukste aan Brussel en wat zou je graag meer willen zien in Brussel?

Wat ik het leukst vind, is de mogelijkheid om met mensen in contact te komen. Het is een microkosmos op zich. Ik hou er ook van hoe alternatief Brussel kan zijn. Het zit vol met kunstenaars en ik heb het genoegen veel van hen te kennen.
Wat Brussel nodig heeft, zijn meer kleuren en minder geweld tussen verschillende groepen mensen. Ik heb echter het gevoel dat we binnenkort vrede en diplomatie zullen vinden. Het wordt met de tijd beter. Ik zie mensen ervoor werken.

Vind ItaloT hier en Deliria Tropicae hier

Foto's : ItaloT