Vallen zonder angst: Edy Dinca onderzoekt liefde en identiteit in 'Vertigo'

Voor KET.brusselEdy Dinca deelt hun reis van optreden als kind in Boekarest tot het heropbouwen van hun identiteit in Brussel. Hun diep persoonlijke geluid mengt pop, R&B en moderne folk, en verkent thema's als liefde en zelfbewustzijn. Met de EP Vertigo in 2025 denkt E na over kwetsbaarheid, verbondenheid en hoe Brussel hun creativiteit voedt.

KET: Voor degenen die je voor het eerst ontdekken, hoe zou je jezelf omschrijven - als persoon en als artiest?

E : Ik zou zeggen dat ik me altijd aangetrokken heb gevoeld tot emotie en verhalen vertellen. Ik ben opgegroeid in Boekarest, Roemenië, waar muziek van jongs af aan een groot deel van mijn leven uitmaakte. Als kind trad ik zelfs jarenlang op voor de nationale televisie. Maar toen mijn familie naar Brussel emigreerde, veranderde alles. Ik moest mezelf opnieuw opbouwen en muziek werd mijn manier om al die gevoelens van ontheemding en transformatie te verwerken.

Als artiest zie ik mezelf graag als een brug tussen introspectie en verbinding. Mijn liedjes zijn diep persoonlijk, maar ik hoop dat ze een universele weerklank hebben en thema's als liefde, angst en identiteit raken. Mijn geluid is een mix van pop en r&b met een vleugje moderne folk. Ik ben altijd op zoek naar manieren om iets eerlijks en rauws te creëren. Uiteindelijk zie ik mijn muziek als een open uitnodiging voor luisteraars om hun eigen emoties samen met de mijne te verkennen.

KET : Je nummer "Vertigo" duikt diep in de angst en het verlangen om verliefd te worden. Hoe vormen je ervaringen het emotionele landschap van je muziek?

E: Vertigo is ongelooflijk persoonlijk en mijn eigen ervaringen hebben onmiskenbaar de kern ervan gevormd. Liefde gaat tegenwoordig vaak gepaard met lagen van complexiteit - angst voor afwijzing, verlangen naar verbinding en kwetsbaarheid en een onmiskenbare behoefte om je gezien te voelen. Het is misschien een droevig liedje, maar ik denk Vertigo vangt die bitterzoete mix van kwetsbaarheid en kracht. Het is een droevig nummer in de zin dat het duikt in de angst en het ongemak om verliefd te worden, vooral wanneer ervaringen uit het verleden die sprong overweldigend maken. Maar in de kern gaat het ook over de kracht van het herkennen van die gevoelens en het stellen van grenzen als dat nodig is. Het is een stille kracht om jezelf goed genoeg te kennen om te zeggen: "Dit is nu niet goed voor me," of "Ik moet een stapje terug doen." Dat soort zelfbewustzijn is een kracht die we niet genoeg vieren.

KET: Uw EP Vertigo, dat gepland staat voor 2025, mengt nostalgie met moderniteit en beweegt zich tussen genres als synthpop en folk. Hoe weerspiegelt deze mix je persoonlijke en artistieke reis?

E: Opgroeien in Boekarest en dan verhuizen naar Brussel gaf me een unieke mix van culturele invloeden, en dat wordt weerspiegeld in mijn muziek. De nostalgie komt van het terugkijken - naar mijn kindertijd, mijn eerste liefdes, momenten van ontkoppeling - en de moderne elementen staan voor waar ik nu ben, op weg naar volwassenheid, relaties en seksualiteit. Het is een samensmelting van wie ik was en wie ik aan het worden ben. Ik hoop dat deze EP een plek wordt waar mensen zich begrepen voelen, waar ze met hun emoties kunnen zitten en zich minder alleen voelen. Dat is voor mij de magie van muziek - het verbindt ons op een manier die woorden vaak niet kunnen.

KET: Brussel is een groot deel geweest van je reis als persoon en als artiest. Heb je een favoriete plek in de stad die je inspireert of die aanvoelt als thuis?

E : Brussel heeft een geweldige energie - het is zo'n rijke mix van culturen en die sfeer is overal aanwezig. Voor mij is de Ancienne Belgique echter mijn favoriet. Elke keer als ik er langsloop of een concert bijwoon, roept het zoveel emoties bij me op. Het is een plek die me er voortdurend aan herinnert waarom ik zo hard werk. Op een dag zou een optreden daar als headliner de ultieme droom zijn die uitkomt - een moment dat alles zou betekenen voor de jongere ik.

https://www.instagram.com/edydinca

Foto's door Pauline Leclère