Een Magritte overwinning voor Hippolyte Leibovici's film "Mother's"  

Filmmaker Hippolyte Leibovici zet de Brusselse dragscene waar ze hoort, namelijk nergens anders dan op het witte doek. Zijn film 'Mother's' ging eerder in 2019 in première en legde de wondere wereld vast van Brussel's lokale leading lady of drag: Maman en haar drag dochters Mademoiselle Boop die sindsdien de beroemde Cabaret Mademoiselle, Loulou fluweelen Kimi Amen. De korte documentaire film werd onlangs bekroond met een Magritte. Hippolyte besloot om zijn werk voor iedereen beschikbaar te stellen op Vimeo.  

We hebben Hippolyte ontmoet om over deze reis te praten: 

Sinds de lancering van Mother's in 2019 heeft je korte documentaire film een grote weg afgelegd en was aanwezig op vele festivals nationaal en internationaal. Kun je ons wat vertellen over die reis?

Alles ging heel snel. We namen de film op, monteerden hem, en daarna, zoals je zei, waren er veel vertoningen. Het is een beetje moeilijk uit te leggen. Tijdens de eerste was ik erg emotioneel, en na 20 vertoningen begon ik de film grappig te presenteren. Ik was mezelf aan het herhalen, steeds dezelfde vragen aan het beantwoorden, dus ik wilde plezier hebben in de interactie met het publiek. Nu, ben ik erg uitgeput als ik het moet presenteren. Ik moest stoppen. De film heeft een mooi leven gehad, het helpt echt mensen over de hele wereld, maar het is meer dan tijd voor mij om verder te gaan en een andere film te maken.  

Het kreeg ook prijzen op festivals zoals BAFF, Court Mais Trashof BSFF en was aanwezig op queer festivals zoals Roze Schermen en Tels Quels. Hoe voelt het om erkend te worden door zowel de Brusselse filmgemeenschap als de Brusselse queer gemeenschap?  

Weet je, toen ik jonger was, wilde ik echt erkend worden door de filmwereld. Ik wilde bekroond worden. Deze film kreeg veel onderscheidingen, maar wat ik je vandaag kan vertellen, is dat prijzen geen geluk kopen. Ik mis het contact met het publiek meer dan alles, dat doe ik echt. Het was leuk om overal mensen te ontmoeten. Ik weet niet of ik erkend word door de Brusselse queer gemeenschap, maar de film zeker wel. Ze hebben echt mijn leven veranderd, ik zal ze nu voor altijd dankbaar zijn. Ik wil alles teruggeven wat ze me gegeven hebben.  

Hoe voelde het om bekroond te worden op de Magritte cinema awards?

Ik zal er een beetje diep op ingaan. Ik praat daar nooit in het openbaar over. Toen ik 12 was, dacht ik dat ik gelukkig zou worden door films te maken. Dat deed ik ook, maar ik was niet gelukkig. Ik dacht toen dat als die films goed waren, ik gelukkig zou zijn. Dat was ik nog steeds niet. "Misschien als die films bekroond zouden worden? "vroeg ik me af. Nou, nee. "Maar met een Magritte... Natuurlijk, je hebt het misschien al geraden. Het verandert niets. Het punt is, dat dit al een tijdje mijn droom is. En iemand die geen droom meer heeft, raakt diep verveeld. Het was moeilijk de eerste dagen na de ceremonie. Ik kwam niet van mijn bank af. Ik had een emotionele blokkade. Nogmaals, het is moeilijk uit te leggen. Toen ik het aan sommige mensen uitlegde, begrepen ze me helemaal niet. Ze dachten dat ik echt gelukkig zou zijn. Het deed me de relatie tussen geluk en cinema in vraag stellen. Ik ben nooit gelukkiger geweest dan toen ik MOTHER'S aan het filmen was. Waarom? Omdat het een nuttige film is. Het heeft mensen over de hele wereld geholpen om uit de kast te komen, of gewoon om meer vertrouwen in zichzelf te hebben. Ik kom tot de conclusie dat ik niet geef om geluk in mijn werk. Ik wil nuttig zijn. Dit is echt het beste gevoel dat ik met cinema heb ervaren.

Heb je nog nieuwe projecten waar we meer over willen weten?  

Ik heb twee grote projecten op komst. Een daarvan is een muzikale korte film. Het verhaal speelt zich weer af in een cabaret. We hebben een prachtig team en we kunnen niet wachten om te beginnen, maar we wachten nog op wat financiering. Het andere project is mijn eerste speelfilm, maar meer kan ik nu nog niet zeggen! 

Hoe oud was je toen je voor het eerst een travestiet ontmoette? Weet je nog welke invloed het op je had?

Ik was 21. Het was Edna Sorgelsen in Cabaret Mademoiselle, een queer cabaret in het hartje van Brussel. Ik was meteen gebiologeerd door haar humor, haar kostuums, haar make-up. Gewoon door alles aan haar. Ik ben de volgende dag teruggegaan om haar te zien. Het is, in zekere zin, dankzij Edna dat ik de film 'Moeders' heb kunnen maken. Het was bijna alsof ik verliefd werd.  

Hoe belangrijk zijn drag queens in je persoonlijke leven?  

Ze hebben mijn leven veranderd. Deze film is de eerste van mij die het echt goed doet. En bovenal, deze koninginnen zijn echte vrienden geworden. Vooral de dames van Cabaret Mademoiselle, waar ik werkte als barman en uitsmijter.

Hoe belangrijk zijn drag queens voor het queer leven in het algemeen? 

Ik denk dat ze veel mensen in staat hebben gesteld om gender te demystificeren en te deconstrueren. En niet alleen in de queer gemeenschap in het bijzonder. Queens kunnen gedachten veranderen door alleen maar op te treden. Ik denk echt dat hun kunst altijd dingen in beweging zal zetten.

Wat hebben travestieten, die je gefilmd hebt en die je kent, je geleerd over het leven?  

Mademoiselle Boop, ze is echt iets anders! Ik denk dat ze me veel geleerd heeft over de mensheid, we zijn verbonden door iets zo diepgaand, maar tegelijkertijd zijn we heel verschillend. Ze is meer ervaren dan ik, en zo heeft ze me veel over het leven laten zien. Ten goede! Ik denk dat ik veel volwassener ben geworden sinds ik bevriend met haar ben. Ze heeft me een baan gegeven, ze heeft me advies gegeven, ze heeft me geleerd hoe ik op hakken moet praten. Oprecht, ik weet niet wat voor persoon ik nu zou zijn als ik haar niet had ontmoet. Ik weet niet of ik op een dag in staat zal zijn haar alles terug te geven wat ze voor me gedaan heeft. 

Interview ook van Tim Devriese