CHAiLD's nieuwe tune "Italo Daddy" in alle oren geknoopt

Opkomende electro-pop artiest gevestigd in Brussel CHAiLD is een generatiestem voor de queer jeugd die behoefte heeft aan zelfexpressie. Zijn unieke, rustgevende, maar intense stem grijpt je bij de lurven en neemt je mee in zijn melancholische universum.

Van hartverwarmende ballads tot uptempo edgy pop tunes, hij complimenteert zijn muziek en kunst door middel van mode, voornamelijk 80's hyper-masculiene kleding tot moderne gender-fluid high fashion.

De pas 23-jarige artiest heeft al heel wat opmerkelijke prestaties aan zijn palmares toegevoegd sinds hij in 2019 zijn carrière begon met het winnen van de Screaming Fields Festivalzoals zijn openingen voor zijn muzikale idolen zoals Dean Lewis en Mahmood of zijn verschillende optredens op festivals zoals Sonic Vision Festival (LUX) of Dockville (DE).

We spraken met CHAiLD over zijn werk en nieuwe single "Italo Daddy" en nog meer queer onderwerpen.

Vertel ons iets over jezelf. Wat is je reis geweest?

Ik ben een popartiest gevestigd in Brussel. Ik ben half Italiaans en half Portugees. Ik ben echter geboren in Luxemburg en heb kort in het Verenigd Koninkrijk gewoond voordat ik naar België kwam. Ik beschouw mezelf als wortelloos, ik voel me niet thuis op slechts één plaats, al deze culturen maakten (en doen dat nog steeds!) wie ik ben als persoon.

Als kind ben ik altijd erg creatief geweest (zelfs excentriek zou ik kunnen zeggen). Ik herinner me dat ik op het bed van mijn zus sprong, melodieën verzon en er teksten aan toevoegde. Even later zie ik mezelf naar de kamer van mijn moeder rennen om haar een of andere "goocheltruc" te laten zien, en uiteindelijk een paar van haar jurken over elkaar dragen en mijn zus mij laten filmen terwijl ik dans en ze geleidelijk uittrek, waardoor de jurken eronder zichtbaar worden. Maar goed, je snapt het al. Die extreme creativiteit en kinderlijke energie ben ik nooit echt kwijtgeraakt, het is iets wat me zeer dierbaar is.

Muziek is altijd mijn ding geweest, er was geen tijd dat ik niets muzikaals deed. Het begon met muziektheorie en pianolessen. Ik denk graag dat ik in die tijd behoorlijk bedreven was. Op het podium staan en de stukken uitvoeren die ik had geleerd bracht me altijd een gelukzaligheid die ik nog steeds ervaar als ik optreed. De dingen veranderden langzaam rond mijn 12-13 jaar.

Ik was me altijd al bewust van mijn queerness sinds mijn jongste leeftijd, ik kon er alleen geen term voor vinden. Ik denk dat ik me bewust was van mijn verschil. Ik had nooit echt het gevoel dat ik deel uitmaakte van de verhalen om me heen, noch van de andere kinderen, noch van de volwassenen om me heen en hun verwachtingen van hun "grote jongen". Dus ja, rond mijn twaalfde werd ik plotseling overspoeld door melancholie. Het was duidelijk rond de puberteit. Omdat ik me meer en meer bewust werd van de kloof, de kloof tussen mij en de andere jongens maakte me bang. Dus met de jaren en door de homofobe omgeving op school, veranderde ik in wat iedereen van me verwachtte. Tegelijkertijd was het voldoen aan de verwachtingen van mijn familie erg belangrijk voor me, dus elke actie die ik vanaf dat moment ondernam, bestond uit het op elke mogelijke manier indruk maken op anderen, zodat niemand te dichtbij zou komen. Dus tijdens mijn tienerjaren, als ik thuiskwam, moe en verdrietig van de inspanning om me voor te doen als iemand die ik niet was, was muziek de enige manier om mijn ziel wat rust te geven. Zo begon ik te zingen, zo ontdekte ik de kracht van de stem. Vanaf mijn 13e begon ik als een gek te schrijven. Met als gevolg dat mijn klassieke pianovaardigheden achteruit gingen, tot groot ongenoegen van mijn toenmalige leraar. Zo begon ik mijn vaardigheden als songwriter te ontwikkelen. Ik schreef over alles wat ik voelde, wat vandaag de dag zo grappig is, want ook al gaf ik destijds nooit expliciet aan mezelf toe dat ik homo was, mijn teksten zeiden anders. Ik hield mijn zingen geheim tot heel laat. De reden was dat de andere jongens op school me homofobe scheldwoorden toeriepen zodra ik begon te zingen of piano te spelen. Toen ik 18 was, dwong een zeer dierbare vriend van mij (nu nog steeds), die een van mijn grootste muzikale referenties bleek te zijn, mij vriendelijk te zingen in een show die door onze middelbare school werd georganiseerd. Ik stond op het podium, blokkeerde de twijfels, opende mijn mond en brulde. Vanaf die dag begon ik mijn stem volledig te omarmen.

Ik begon zanglessen te nemen rond mijn 16e en nam deel aan culturele initiatieven (zangkampen enz.) die toen beschikbaar waren om meer vertrouwd te raken met de industrie. Rond mijn 18e lanceerde ik mijn eerste project onder een ander pseudoniem, dat ik twee jaar later verruilde voor Chaild. In die tijd was er in Luxemburg bijna geen referentie voor popacts, laat staan voor queer acts. Ik had een paar wedstrijden gewonnen en begon langzaam wat mensen uit de industrie te kennen). Kort daarna ontmoette ik mijn eerste management en toen hebben we samen Chaild gelanceerd. Het ging allemaal heel snel vanaf dat moment, ik belandde voor het eerst in de hitlijsten van het land en begon geboekt te worden voor optredens. Ik kreeg de kans om te openen voor enkele van mijn grootste idolen heel vroeg in mijn carrière. Dit is iets wat ik nooit voor lief zal nemen en waarvoor ik de mensen in de Luxemburgse muziekscene echt dankbaar ben. Kort daarna verhuisde ik naar Liverpool om aan het LIPA (Liverpool Institute of Performing Arts) te studeren. Een van mijn beste tijden tot nu toe, ik ontmoette ongelooflijke mensen die me hielpen mijn mentaliteit op een positievere manier te veranderen. Helaas sloeg kort daarna Covid toe (net als Brexit) en besloot ik naar Brussel te verhuizen. De reden voor die keuze was dat ik merkte dat ik door in Europa te blijven mijn project gemakkelijker kon uitbreiden op de Europese muziekmarkt.

Het afgelopen jaar heb ik veel gereisd en veel mensen uit de industrie ontmoet. Ik heb ook veel ervaring opgedaan tijdens het optreden. Ik denk dat in deze business ervaring en geduld de sleutel zijn. Soms wordt het moeilijk en begin je weer aan jezelf te twijfelen. Het is moeilijk om door zoveel meningen te navigeren, je kunt je verliezen in de verwachtingen van anderen. Het afgelopen jaar heb ik me echt verbonden met songwriting als een medium om te genezen. In de studio zijn en kunst maken was de enige manier om mijn angst, die me soms belet te functioneren, te verlichten. Mijn persoonlijk welzijn was wat wankel, dus dompelde ik me volledig onder in creativiteit. Om te schrijven heb ik intentie nodig. En om intentie te hebben moet ik me openstellen, niet bang zijn om zwakheid en kwetsbaarheid te tonen, dus het belang van vertrouwen in de mensen met wie je werkt.

Dus nu zou ik zeggen dat ik op een plaats ben waar ik begin te beseffen hoeveel wilskracht en toewijding het vergt om kunstenaar te zijn. Kortom, ik loop deze marathon al lang genoeg om te beseffen dat ik pas aan het begin ervan sta.

Wat zijn uw huidige of toekomstige projecten?

Ik heb onlangs getekend bij BEEST RECORDS, een Luxemburgs label en management dat samenwerkt met Ada Beneluxdie deel uitmaakt van Warner music Benelux. Mijn eerste EP is ook onderweg voor 2023, waarvoor ik zo opgewonden en trots ben.

Op 30 september heb ik nog een single uitgebracht voordat ik langzaam de EP onthul. Het heet Italo Daddy en gaat over de onmogelijke liefde tussen twee jongens die verliefd op elkaar worden en in een homofobe omgeving leven. Omdat ik Italiaans en Portugees ben, heb ik die homofobie aan den lijve ondervonden. Het nummer is voor mij een manier om die negatieve gevoelens om te zetten in kunst en met trots voor mezelf op te komen, iets waar ik soms nog steeds moeite mee heb. Wat de Ep betreft, het was zo'n heerlijk proces om me als 100% kwetsbaar op te stellen en over mijn gevoelens te schrijven in tijden waarin ik me erg verdrietig voelde. Nogmaals, ik leer opnieuw energie over te brengen via de media van de stem, net zoals ik deed toen ik op mijn 13e begon met het schrijven van muziek.

Wat betekent het voor u om deel uit te maken van de Brusselse queer gemeenschap?

Toen ik naar Brussel verhuisde en geleidelijk de mensen van de gemeenschap in de stad leerde kennen, herinner ik me dat ik verbaasd was over hoe gastvrij ze waren. Er was geen poortwachterij, geen oordeel. Het voelde echt als een familie. De Brusselse queer scene heeft me gevormd en opgeleid. Uiteindelijk ben ik nog steeds een cis-man en blank. Ik heb veel privileges, in tegenstelling tot veel van mijn broers en zussen die dagelijks met veel meer discriminatie te maken hebben. Dus het minste wat ik kan doen is dit privilege gebruiken om te vechten voor hen die er minder hebben.

Wat zijn je queer invloeden?

Een van mijn grootste queer invloeden is zeker David Bowie, de gedaanteverwisselaar. Iemand die niet bang was om met zijn seksualiteit te spelen en de mentaliteit te shockeren. Ook de manier waarop hij zich zo gepassioneerd inzette voor zijn kunst is iets wat ik elke dag probeer te evenaren. Zijn levenswerk is briljant, het is baanbrekende kunst.

Ik heb ook het grootste respect voor artiesten als Madonna, Prince of George Michael, mensen die het pad hebben geëffend voor artiesten als wij.

Meer recent ben ik geobsedeerd door Woodkid, Mahmood, Troye Sivan, Sophie, Lady Gaga, Sam Smith, Years and Years... noem maar op. Ik raak geïnspireerd door mensen die zich ongegeneerd uiten op het spectrum van queerness.

Welke Brusselse queer initiatieven vindt u leuk?

Dit gaat heel grappig klinken, maar ik zal de bar zeggen "De Agenda". Terug in Liverpool, bracht ik mijn nachten door in een kleine bar genaamd... Superster BoudoirZe draaiden precies de muziek waar ik van hield tijdens het uitgaan, pop anthems, throwback 2000s Bops enz. Toen ik in Brussel aankwam, was ik op zoek naar een veilige queer space waar ik regelmatig terecht kon, net als in het Verenigd Koninkrijk, en The Agenda is precies wat ik zocht. Het personeel is zorgzaam en inclusief, er is een nultolerantie voor elke vorm van onderdrukking. Ik heb me nooit onveilig gevoeld, noch ben ik ooit door iemand aangeraakt of ongepast benaderd. Telkens als ik er kom, vind ik het leuk om bekende gezichten te zien, maar ook om nieuwe gezichten te ontmoeten en contact te maken. Het is een plek van veiligheid en plezier in het nachtleven van Brussel, dat is zo belangrijk.