Het ongelooflijke verhaal van Fleur Pierets

Kunstenaar en schrijver Fleur Pierets' boek "Heerlijk monster" is onlangs uitgebracht. Laten we wat meer ontdekken over haar werk en haar prachtige project 22.

Vertel ons iets over jezelf. Wat is je reis geweest?

"Mijn reis is er een geweest met veel hobbels en zijwegen. Ik ben 10 jaar getrouwd geweest met een geweldige man, maar toen werd ik verliefd op een meisje en werd ik plotseling als lesbisch bestempeld. Ik kan je vertellen dat toen ik op mijn 37e uit de kast kwam, ik het hele concept van identiteit in twijfel trok. Toen ik mijn vrouw Julian ontmoette, schreef ik over kunst voor verschillende soorten tijdschriften en kranten en omdat Julian een bekwaam ontwerper was en we ons eigen verhaal of dat van onze vrienden niet terugzagen in de reguliere media, besloten we een tijdschrift te beginnen. We wilden het gesprek over queer kunstenaars aanzwengelen en noemden het "Et Alors? Magazine". Blijkbaar waren we niet de enigen die behoefte hadden aan nieuwe verhalen, want op een gegeven moment bereikte het tijdschrift wereldwijd 750.000 lezers en realiseerden we ons dat we een stem hadden. We realiseerden ons ook dat die stem een verantwoordelijkheid met zich meebracht, dus we besloten om meer te doen en we begonnen ons af te vragen: Hoe kunnen we informeren? Wat kunnen we nog meer doen? Op een dag zaten we met vrienden te eten en kwam het gesprek op het homohuwelijk. Op dat moment kwamen we erachter dat 4 van onze zeer ruimdenkende vrienden geen idee hadden dat we maar in 22 landen konden trouwen (we hebben het hier over 2017).

Dus begonnen we na te denken. Hoe kunnen we dat nummer naar buiten brengen? Want iedereen legt vast wat in zijn comfortzone ligt. En dat is begrijpelijk, maar zoals alles begint verandering met kennis. We wilden een project maken om mensen te laten weten dat je in de meeste landen over de hele wereld niet kunt trouwen als je homo bent, maar - net als ons tijdschrift - het moest in stijl en op een positieve manier. Volgens ons was dat de eerste stap op weg naar blijvende verandering en het bouwen van bruggen. En we dachten dat het huwelijk en de liefde - iets waar iedereen zich in kan vinden - een perfect startpunt was om het bewustzijn te vergroten. Dus besloten Julian en ik te trouwen in alle landen waar het homohuwelijk was toegestaan. We wilden de landen vieren die het homohuwelijk hebben gelegaliseerd en tegelijkertijd stilletjes wijzen op alle andere landen die dat niet hebben gedaan.

"We waren moedig, enthousiast en heel erg verliefd - iets anders deed er niet toe. We wilden de landen vieren die het homohuwelijk hebben gelegaliseerd en ondertussen stilletjes wijzen op alle andere landen die dat niet hebben gedaan."

Het was 2017 en we noemden het project 22. Omdat er op dat moment 22 landen waren waar we konden trouwen. De naam was een heel bewuste keuze en we hoopten dat een extra land zich bij de troepen zou voegen terwijl we aan het reizen waren. Dat zou laten zien dat de wereld constant in beweging is. Ondertussen nam het aantal toe en tegenwoordig kunnen we in 32 landen trouwen. Maar toch: in het huidige tempo zullen we in het jaar 2142 wereldwijde erkenning bereiken. Dat is over 120 jaar, dus we wilden kijken of we het wat sneller konden laten gaan. Helaas hadden we geen geld om deze reis te maken, maar als we alles zouden verkopen wat we hadden, zouden we 5 bruiloften halen. En we hoopten dat er daarna luchtvaartmaatschappijen of busmaatschappijen zouden zijn die onze reiskosten zouden willen sponsoren. En dat mensen ons op hun bank zouden laten slapen. Dus namen we de sprong van het lot, verkochten we alles en eindigden we met elk een koffer gevuld met de enige bezittingen die we nog hadden in de hele wereld. En we wisten dat als dit project zou mislukken. We niets meer zouden hebben. Maar we waren dapper en enthousiast. En heel erg verliefd, dus iets anders deed er niet toe.

Op woensdag 20 september. 2017 begonnen we officieel met ons kunstproject door voor het eerst te trouwen bij het Marriage Bureau in New York. Onze mailbox explodeerde en elk nieuws- en mediakanaal wilde met ons praten. We vertelden een verhaal van hoop, een verhaal van inclusie en de pers bestempelde ons als rolmodellen. Julian en ik trouwden in New York, Amsterdam, Antwerpen en Parijs. Na onze bruiloft in Parijs voelde mijn vrouw zich duizelig en werd de diagnose gesteld dat ze meerdere hersentumoren had. Ze stierf 6 weken later. Er is duidelijk veel veranderd sindsdien. Toen Julian overleed, verloor ik niet alleen de liefde van mijn leven, maar ook mijn baan. Omdat we samenwerkten. Ik had geen huis of bezittingen om naartoe te gaan, want we hadden alles verkocht. Ik bleef achter met twee koffers.

Het is nu 5 jaar geleden sinds dat gebeurde en het enige dat me hier houdt, dat me in dit leven houdt, is mijn diepe empathie en medeleven voor menselijk lijden. En het idee dat ik er iets aan kan doen.

Wat zijn uw huidige of toekomstige projecten?

Ik geef momenteel veel gastcolleges - zowel in het buitenland als in België - waar ik vertel over het werk dat Julian en ik als vrouwelijk kunstenaarskoppel hebben gedaan. Over het belang van inclusie en de noodzaak om te blijven werken als voorvechter van mensenrechten door bruggenbouwende projecten op te starten. De keynote is een uitnodiging en een dialoog over verantwoordelijkheid en hoe je verandering in de wereld kunt bewerkstelligen door positieve communicatie. Mijn eerste boek "Julian" wordt verfilmd en ik werk samen met Michiel & Lukas Dhont. "Heerlijk Monster" - mijn nieuwste boek is net uit (Das Mag) en ik werk aan een derde kinderboek (Uitgeverij Vrijdag). Verder schrijf ik een televisieserie en een opera in samenwerking met de geweldige componiste Lisa Van der Aa.

Wat betekent het voor jou om deel uit te maken van de Belgische queer gemeenschap?

Omdat ik veel werk en introvert ben (en mijn favoriete bezigheid schrijven is), is er bijna geen sociaal leven. Dus afgezien van mijn colleges leef ik zo'n beetje als een kluizenaar. Toch, als ik naar buiten ga, kies ik voor queer concerten, expo's en festivals omdat ik erg geïnspireerd raak door wat mensen doen en creëren als ze zich niet vertegenwoordigd voelen door de norm.

Wat zijn je queer invloeden?

De meeste inspiratie haal ik uit literatuur en hedendaagse kunst. Enkele van mijn favoriete schrijvers zijn Maggie Nelson, Amelia Abraham, Audre Lorde, Olivia Laing, Carmen Maria Machado en nog veel meer. Kunstenaars waar ik momenteel naar kijk zijn Mickalene Thomas, Zanele Muholi, Christina Quarles.

Welke Brusselse queer initiatieven vindt u leuk?

Door wat ik eerder zei over mijn sociale leven, ga ik zelden uit, maar ik ben dol op het queer filmfestival en de podcast Scheef Bekeken. Maar: hou me gerust op de hoogte van wat must sees en must do's.

Beeldcredits: David Degelin