Thierry Smits viert 60ste verjaardag met zijn lichaam

Thierry Smits viert zijn 60e verjaardag en bijna 40 choreografieën. In zijn nieuwste werk geeft hij alles bloot op het podium -... Vanishing Act.

Nadat Vanishing Act voor een beperkte periode in Brussel is opgevoerd, reist de voorstelling later dit jaar naar Zagreb voordat hij volgende zomer weer in Brussel te zien is.

In Vanishing Act verweeft Smits 12 werken uit zijn hele carrière - met de nadruk op het lichaam.

"De inspiratie voor Vanishing Act was de wens om iets te maken voor mijn 60e verjaardag, maar ook om iets in mijn eentje te maken..." legt Smits uit, als we het over zijn creatieve proces hebben. "Ik begon mijn carrière in 1990 met een solowerk, maar sindsdien heb ik niet meer aan een soloproject gewerkt."

Smits omschrijft Vanishing Act als hedendaags cabaret - de voorstelling bestaat uit 10 hoofdstukken. Een groot televisiescherm is zo'n beetje het enige dat Smits begeleidt op het relatief kale podium.

"Ik begin de voorstelling naakt..." legt Smits uit. "Ik kleed me ook aan en uit op het podium, want tussen elke scène wissel ik van kostuum."

"Er zit een autobiografische fictie in de show - ik vertel ware en onware dingen op het podium. In de eerste scène - ik draag rubberen handschoenen - vertel ik het publiek dat mijn lichaam pijn doet, dat ik overal pijn heb, maar dat dat normaal is omdat ik 60 ben. Dat deel is allemaal waar."

"In de tweede scène - het regenboogkostuum - vertel ik het verhaal van toen ik een 8-jarige jongen was. We hadden geen televisie - elke avond ging ik naar het huis van de buren om tv te kijken. Op een avond keken we naar een ballet - het heette Firebird. Ik zag die prachtige danseres omringd door bijna naakte mannen, allemaal met enorme pakjes. Hierdoor kreeg ik zin om te dansen."

"In de derde scène denk ik na over mijn tijd in Pigalle in Parijs toen ik probeerde professioneel danseres te worden. Ik zing een lied over de relatie tussen kunst en sekswerk, en ik vertel het verhaal van hoe ik - om mijn danslessen te betalen - een oplichter was."

"In de vierde scène vertel ik een verhaal over vroegtijdige ejaculatie. Terwijl ik het verhaal vertel, stuiter ik op en neer, en deze bewegingen worden herhaald op het scherm met beelden van PornHub."

"Van daaruit beginnen we depressie en verdriet te verkennen. Alles is blauw. Ik lig op een tafel - dit is All The Things I Won't Tell You."

"Ik vertel een verhaal over wolven - hoe de oudste wolf zich voor de roedel plaatst, leiding geeft maar ook beschermd wordt door de roedel. Maar dit is een nepverhaal. De oude wolven worden naar de achterkant van de roedel geduwd tot ze worden opgegeten door anderen of sterven van de honger."

"Ik vertel het verhaal van toen ik 13 was - van toen ik voor het eerst met de dood werd geconfronteerd. Ik vertel het verhaal van een halfbroer die stierf door zelfmoord, maar er volgden nog vele anderen. Dan tonen we op het scherm alle namen van de mensen die ik heb gekend en die sinds mijn 13e zijn gestorven - op die lijst staan veel jongens die met AIDS zijn gestorven. Het is een eerbetoon aan de mensen die we hebben verloren."

"Aan het einde van de show draag ik een harlekijns kostuum en dans ik als een nar. Ik ga dan op een stoel zitten en peddel weg, omgeven door mist. Zoals Lou Reed zei, het moet leuk zijn om te verdwijnen, om een verdwijnact te hebben."

"De show is zeer humoristisch en sexy, maar zit ook vol melancholie en is zeer aangrijpend. Het gaat over het leven - de relatie tussen jeugd en oud worden, tussen seks en dood. Dit zijn belangrijke onderwerpen in het leven van een mens."

"Tijdens de eerste voorstellingen stond mijn man achter de bar, zodat ik wat van de feedback na afloop kon horen. Mensen waren echt ontroerd - het is ontroerend en persoonlijk."

"Ik denk dat het heel interessant is om allerlei soorten lichamen op het podium te zien - niet alleen jonge, krachtige lichamen, niet alleen perfecte lichamen. Inclusiviteit betekent ook werken met mensen van verschillende leeftijden. Ik werk aan nieuwe producties die een intergenerationele voorstelling onderzoeken - jonge lichamen en oude lichamen."

"Toen ik Vanishing Act aan het ontwikkelen was, was mijn grootste angst om geblesseerd te raken. Ik was niet in vorm toen ik eraan begon te werken - ik heb wat artritis in mijn enkels en ik bezocht een fysio en een osteopaat. Ik was bang dat ik me zou bezeren, dat ik de show niet zou kunnen doen."

Foto krediet: Hichem Dahes