Camille Pier, identiteit en multidiscipline 

Waar moet ik beginnen? Tussen een gloednieuw boek "Scandale!", een EP "Divinités", een documentaire "Queerying Nature" of een optreden voor MàD festival in het Théâtre National en vele komende projecten, Camille Pier is echt druk. Je kunt ze Camille noemen, Pierre RococoNestor of zelfs Josie. Laten we wat meer over hen ontdekken.

Vertel ons iets over jezelf. Wat is je reis geweest?

Ik ben dichter, zanger en illustrator. Mijn gedichten komen uit de slam scene en mijn liedjes komen uit het cabaret, maar tegenwoordig schrijf ik vooral voor het theater. Als autodidact in tekenen, afgestudeerd in literatuurwetenschappen en van kinds af aan getraind in dans en muziek, vermeng ik verschillende talen en genres om artistieke rituelen te creëren.

Ik ben in de jaren 90 opgegroeid in een klein dorpje in Wallonië. Het duurde niet lang voor ik naar Brussel verhuisde. Bij mijn geboorte kreeg ik een meisje toegewezen en op mijn 27ste kwam ik uit de kast als transmannelijk. Ik heb altijd geweten dat ik een jongen was, maar niet zo mannelijk als ik nodig had om erover te kunnen praten. In die tijd spraken we niet over trans-identiteit, laat staan over non-binariteit, zeker niet voor wie een vrouw toegewezen had gekregen. Ik werd opgevoed door het gezin dat mij ter wereld bracht, ik was thuis geliefd en kwam nooit iets tekort. Maar van mijn zevende tot mijn veertiende werd ik op school gewelddadig gepest. Als kind dacht ik dat er iets mis met me was, dat ik niet het kleine meisje kon zijn dat ze van me verwachtten, en dat mijn familie waarschijnlijk om de verkeerde redenen van me hield. Volwassenen konden me niet helpen. Ik zocht mijn toevlucht in lezen, tekenen en een denkbeeldige wereld, grotendeels geïnspireerd door de TV. Al heel jong volgde ik cursussen aan de academie en bracht ik de meeste tijd door in de bibliotheek. Deze toevluchtsoorden bouwden me steviger op dan de school.

Toen ik begon te "daten" en de rol ging spelen van het meisje dat ze in mij zagen, hielden de pesterijen op. Dus ik vond het geweldig om in die jaren een soort drag queen te zijn, gekleed in enorme, diep decolleterende jurken, sieraden in mijn haar gestyled als een bruidstaart, en veel make-up! Ik volgde lessen fysiek theater in combinatie met mijn literatuurstudie. Ik danste, speelde muziek, schreef elke dag gedichten en liedjes, maar depressie achtervolgde me als een vloek die op jonge leeftijd over me was uitgesproken. Humor was een manier om de dag te redden. Eenmaal afgestudeerd, liep ik weg om het nachtleven te ontdekken!

In 2011 verhuisde ik naar Brussel en begon ik op te treden als cabaretier. Herhaalde en mysterieuze blessures weerhielden me ervan om te leren dansen. Zelfs vandaag moet ik oppassen dat ik niet te veel vraag van de gebarsten botten in mijn voeten. Ik richtte mijn creatie op schrijven en daarna op tekenen. Deze tijd van retraite had een enorme impact op mijn voorstellingen. Ik onderzocht meer vormen van travestie, de vermenging tussen poëzie en beweging, de breuken tussen wat we zeggen en wat we laten zien, en tussen wat we denken en wat we voelen.

In 10 jaar praktijk heb ik samengewerkt met kunstenaars uit de meest uiteenlopende disciplines, met verschillende theater-, cabaret-, dans- en slamcollectieven. Door herhaaldelijk van het ene genre naar het andere te springen, heb ik een meertalige stijl opgebouwd, kunsten gemengd en genres samengevoegd. Mijn coming out als trans in 2015 was het beste voor mijn geestelijke gezondheid en artistieke carrière. De ontmoetingen met adellijke kunstenaars, queer collectieven en transverenigingen hebben me enorm gedragen in mijn creatieproces en me geholpen werk te vinden. Ik werkte als cultureel programmeur voor het Pride Festival, maar vandaag ben ik fulltime multidisciplinair kunstenaar. Ik maak graag een dialoog tussen verschillende talen (tekenen, muziek, dramaturgie, beweging en poëzie) om alle stukken van mijn lappendeken samen te voegen in een artistiek ritueel van reparatie.

Wat zijn uw huidige of toekomstige projecten?

Deze herfst zijn er veel bladeren gevallen. Ik heb net een verzameling geïllustreerde gedichten gepubliceerd bij uitgeverij L'Arbre de Diane: "Scandale !". Het vertelt het verhaal van een cabaretier die ervan droomt om echt te worden. In september heb ik een EP uitgebracht genaamd "Divinités" onder de naam Pierre Rococo; ik heb samengewerkt met Les Hommes-boîtes, Hicham, Gynoos en Clem Thomas. Ik ben van plan om op 14 maart een album uit te brengen: "C'est déjà le printemps". Sinds dit najaar schrijf ik een nieuwe voorstelling over het cabaret en zijn mutaties van de laatste 10 jaar. Voorlopig is het een voordracht van stadsverhalen, radicale sprookjesavonturen en anekdotes vermomd als legendes. Samen met bioloog Leo Palmeira schreef ik de voorstelling "La Nature contre-nature (tout contre)", een wetenschappelijke lezing over seksuele diversiteit bij dieren. Sinds 2015 wordt deze stand-up drag lecture overal in de Franstalige wereld opgevoerd, in theaters en scholen. In 2016 publiceerden we de tekst als geïllustreerd boek. Op 22 maart brengen we een documentaire uit, geregisseerd door Aline Magrez: "Queerying Nature", waarin we wetenschappers en kunstenaars uit de hele wereld interviewen over het onderwerp natuurlijke diversiteit. Ik verschijn in deze film als onderdeel van deze wetenschappelijke en artistieke overdracht. Naast dit alles geef ik schrijfworkshops, maak ik muurschilderingen of illustraties en tenslotte geef ik trainingen over de integratie van transpersonen in de culturele sector.

Wat betekent het voor u om deel uit te maken van de Brusselse queer gemeenschap?

Brussel heeft me letterlijk gered. Ik groeide op in het dorp Oleye op het vlakke platteland. Ik studeerde in Luik bij de vuile kathedralen en ontwikkelde er mijn artistieke universum. Tegenwoordig woon ik in Gent aan het water en de grachten. De queer gemeenschap van Gent is fantastisch, maar het is in Brussel dat ik mijn eerste adelfen ontmoette. Ik heb er tien jaar gewoond en vond er voor het eerst nieuwe, inspirerende en positieve rolmodellen. Het was ook in deze stad dat ik de groep "Not Allowed" ontmoette waarmee ik meer dan een jaar optrad. Het is in Brussel dat ik de vereniging Genres Pluriels ontmoette en ermee samenwerkte, dat ik in de RainbowHouse bar hing voor de programmering van het Pride Festival. Ik ben dankbaar voor deze stad, haar queer gemeenschap en alles wat er mogelijk is. Er deel van uitmaken betekent voor mij dat ik me nooit meer alleen voel en me nooit meer laat schamen. Als ik me laat schamen, schaam ik me voor ons allemaal. Ik zeg dit vaak tegen mezelf en het helpt.

Wat zijn je queer invloeden?

Mijn eerste modellen waren cabaretiers, strip- of filmfiguren. Met de tijd en een langzame deconstructie bleken ze erg problematisch en helemaal niet lonend... maar ze waren de enige representaties die ik kon vinden tijdens mijn jeugd in de jaren 90 en 2000. Nu staan mijn rolmodellen veel dichter bij me, meer echt, vechtend tegen discriminatie en zelfs tegen de vormen van afwijzing of uitsluiting die we in ons kunnen dragen. Ik bewonder, in mijn dagelijks leven, al deze echte mensen, deze artivisten van het dagelijks leven, mijn vrienden, mijn liefdes en queer adelphs... Er zijn twee van mijn jedi's, zoals ik ze noem: Nora K of "Éphélide de mots" die poëzie schrijft en erotisch-culinaire voorstellingen maakt, Léa Scope die de clips van mijn project Pierre Rococo maakt, maar die ook textielkunstenaar is en kostuums maakt van gerecycleerde materialen. Er is King Baxter, Lylybeth Merle, La Veuve, Grib, Blanket la Goulue : mijn adelfen van het Nachtelijke Koninkrijk.

Welke Brusselse queer initiatieven vindt u leuk?

Ik heb veel bewondering voor alles wat er binnen de muren van Brussels Art & Pole gebeurt. Deze school voor dans, paaldans en luchtdisciplines is ook een alternatief cultureel centrum. Het bevraagt, verkent, heruitvindt en roept de mogelijkheden en krachten op van onze sexualiteit, van onze non-conformistische creatieve krachten. Ik zal er vanaf februari workshops erotisch schrijven geven... Ik, die zeer bescheiden en aceflux ben, voel me helemaal zelfverzekerd om daar het erotisch schrijven van anderen te begeleiden. Ik zie hen van hieruit op zoek naar de herovering van hun lichamen, hun verlangens, in de verruiming van hun grenzen of de afbakening van hun oneindigheden. Ik kan niet wachten op de lente!

Picture credits: Jérémy Sondeyker, Hélène Legrand, Anne-Sophie Guillet, Koen Van Buggenhout, Samir Sam'Touch en Anne Flore Mary.