Not All Cis, een stand-up comedy show door Ada

Na het mede-organiseren van de "Proud Comedies" bij Gekke cirkelAda is nu klaar om haar stand-up comedyshow "Not All Cis" te introduceren.

OPMERKING: Op verzoek van Ada publiceren we dit bericht over het interview dat is afgenomen door KET Magazine. De definitieve versie van de tekst, die u hieronder kunt vinden, is gevalideerd door Ada. Volgens Ada geeft de ingekorte versie van de tekst die in de gedrukte versie van het tijdschrift is gepubliceerd haar woorden echter verkeerd weer en niet langer perfect de visie weer die ze wilde overbrengen. We willen graag onze excuses aanbieden aan Ada. Het was niet onze bedoeling om haar woorden te verdraaien en we maken duidelijk dat we alleen het werk en de meningen van de mensen die we interviewen willen belichten.

Vertel ons iets over jezelf. Wat is je reis geweest?

Ik ben Ada, voornaamwoorden "zij/zij". De maatschappij kent me een genderidentiteit en astrologisch teken toe die niet bij me passen. Ik heb altijd een kloof gevoeld tussen mijn innerlijke wereld en een aantal arbitraire normen van de maatschappij. Zonder gendermodellen geloofde ik dat ik een homoseksuele man was, maar dat is niet zo. Tijdens de lockdowns realiseerde ik me dat mijn afwijking van deze normen niet te maken had met mijn seksuele geaardheid, maar met mijn genderidentiteit. Gaandeweg werd ik me bewust van wat dit inhield en ik heb het lange tijd geweigerd. Ik was opgevoed om genderminderheden niet te respecteren. Zoals veel mensen, toch? Na verloop van tijd en met steun van de gemeenschap accepteerde ik wat ik niet wilde zijn en leerde ik van mezelf te houden. Daarna begon ik processen die me vandaag een levensvreugde en een gevoel van verwondering geven die ik in mijn hele bestaan nooit voor mogelijk zou hebben gehouden.

Wat zijn uw huidige of toekomstige projecten?

Mijn comedyshow, getiteld "Not All Cis". Het is een project waar ik aan begon te werken kort nadat ik uit de kast kwam, iets meer dan een jaar geleden. Ik heb het geschreven in de vroege zomer van 2023. Ik dank de Brusselse slam podia waar ik altijd welkom was, evenals de comedy podia Atout, OpenMic.be en Le Glou. Op deze podia heb ik geëxperimenteerd met de kunst om humor te schrijven over diep intieme, soms delicate en erg mooie onderwerpen. De show "Not All Cis" is een mix van standup, zang, theater en slam en overstijgt de arbitraire grenzen tussen de verschillende genres om te zijn wat het is: een transgender werk. Deze zomer, na het afronden van het schrijven, organiseerde ik privélezingen om feedback te krijgen en de laatste verbeteringen aan te brengen. Sinds eind augustus ben ik begonnen met een reeks openbare lezingen, voordat ik het geënsceneerde werk aanbied in theaters die het willen hosten. Ik projecteerde alle strengheid en eisen die ik aan mezelf kan stellen in het schrijven van deze tekst. En de feedback heeft mijn verwachtingen overtroffen.

Wat betekent het voor jou om deel uit te maken van de Brusselse queer gemeenschap?

Ik identificeer me niet met het woord "queer". Het is van oorsprong een belediging die veel mensen op een positieve manier opvatten, maar dat is niet mijn geval. Iedereen kan zichzelf vrijelijk identificeren, maar is het niet discutabel om anderen zonder hun toestemming labels op te leggen, vooral zo'n gewelddadig label over zulke gevoelige en persoonlijke zaken? Sommige homo's hebben het woord "f*ggot" opgeëist om er kracht uit te putten, goed voor hen. Maar zou het niet onhandig zijn als het het standaardwoord werd om alle homo's te beschrijven? Ik vraag het maar. Voor mij is "queer" een belediging waar ik me niet mee identificeer: Ik ben niet raar, ik ben zoals de natuur me gemaakt heeft. Er zijn mensen die ons haten en heel blij zijn dat we onszelf als "queer" omschrijven, omdat het hun gelijk bewijst: "ze bevestigen dat ze raar zijn!". Ik maak gebruik van mijn recht om hen dat te ontzeggen. Waarom gebruiken we standaard een woord dat een belediging was, in plaats van een positief gewortelde term? Voor mij lijkt dit essentieel omdat woorden een belangrijk raakvlak met de werkelijkheid vormen. Ik ben geen "queer", dat ben ik nooit geweest en dat zal ik ook nooit worden: Ik kies ervoor om trots te zijn op wie ik niet heb gekozen om te zijn. Leven omringd door de gemeenschap, deze mensen die me zien zoals ik ben, is de mooiste ervaring van mijn bestaan. Het is een onderwerp dat ik diepgaand verken in de voorstelling "Not All Cis".

Wat zijn je trotse invloeden?

Mijn artistieke praktijk begon in mijn kindertijd en werd opgebouwd als een weerspiegeling van mijn consumptie van culturele producten. Mijn artistieke vraag komt tot uiting in een constructieve jaloezie ten opzichte van meesterwerken. Als andere kunstenaars me diep kunnen raken met hun creaties, wil ik dat ook kunnen. En de vraag naar de identiteit van de kunstenaars die mij hebben geïnspireerd is nooit echt aan de orde geweest... tot dit interview. Veel kunstenaars en organisaties hebben een grote invloed op mijn kunst: het werk van Lewis Trondheim tot en met het album "Life As It Comes", Victor Brauner, Didier Super, George Lucas, DC Comics, Hara-Kiri en Charlie Hebdo, Satoru Iwata, Alan Moore, Editions Dupuis, Samuel Beckett, Daft Punk tot en met "Alive 2007", de Wachowskis, Oscar Lemaire, Antonin Artaud en vele vele anderen. Veel mannen in die lijst, toch? Zegt dat iets over mij of onze maatschappij?

Welke Brusselse trotse initiatieven vind je leuk?

Dit jaar was ik medeorganisator van de "Proud Comedies" in Crazy Circle, de enige lesbische bar in Brussel: het was een reeks comedy-avonden in een "veiligere" omgeving voor gender- en seksuele minderheden. Het publiek moest een gedragscode aanvaarden om de shows bij te wonen, waarbij de nadruk werd gelegd op het bewustzijn van cisgenders om ongepast gedrag tegenover genderminderheden te minimaliseren. Ik dank het publiek dat vanaf de allereerste editie kwam opdagen, het Crazy Circle team dat me steunde en de Brusselse en internationale artiesten die ons de enorme eer betoonden om onze uitnodigingen te accepteren. Volgens de feedback die we ontvingen, was het een lonende ervaring voor zowel de artiesten als het publiek. Het zal een dierbare herinnering voor me blijven. Na de laatste datum besloot ik me te concentreren op het afronden van het schrijven van mijn show "Not All Cis".

Wat vind je tegenwoordig van de zichtbaarheid van transgenders in België?

Kan beter. VEEL beter. Er zijn verschillende problemen die hier volgens mij aan bijdragen: De eerste verwarring ligt in het samenvoegen van genderidentiteit en seksuele geaardheid. Deze twee aspecten vertegenwoordigen verschillende bestaansniveaus: hun gemeenschappelijke punten zijn dat ze ontsnappen aan het opgelegde cisheteronormatieve model en geen bewuste individuele keuzes zijn. Het vermengen van genderidentiteit en seksuele voorkeur blijft echter schokkend. Er is systemisch cisseksisme dat ook uitgaat van sommige cisgender niet-heteroseksuele mensen. Projecteren zij op genderminderheden het geweld dat zij te verduren krijgen van cis heteroseksuele mensen? Misschien voelen deze mensen zich minder homo of meer cis door met de wolven mee te huilen tegen genderminderheden die moeite doen om zichzelf te accepteren? Kunnen geluk en levensvreugde ondraaglijk zijn voor lijdende mensen die geen bevredigende uitkomst zien voor hun leed? Er zijn ook feministen die zich inclusief opstellen... maar uitsluitend tegenover mensen die bij hun geboorte als vrouw worden toegewezen. Dit roept de vraag op of sommige feministische stromingen kunnen worden samengevat als eenvoudige wrok tegen alle mensen die bij de geboorte een mannelijke status hebben gekregen. Er is ook de verwarring tussen Drag, genderidentiteit en homoseksualiteit. Het probleem ligt niet bij de Drag-artiesten, voor wie ik veel respect heb. De eisen die aan hun discipline worden gesteld gaan het begrip te boven en hun honoraria zouden in overeenstemming moeten zijn met hun werk! Het probleem ligt bij gewetenloze individuen die zichzelf ten onrechte Drag Queens noemen als de universele woordvoerder en fysieke belichaming van alle LGBTIA+ identiteiten (als mascottes, kortom) en soms goedbedoelende bondgenoten misleiden die hen op dit punt vragen. Ik geloof dat de zichtbaarheid van genderminderheden zeer ontoereikend is gezien de mate van onwetendheid en de intensiteit van systemisch geweld. Maar hoewel we ons op het kruispunt van te veel discriminatie bevinden, zijn we zeker prachtig. Dit is de boodschap die ik met humor en euforie overbreng in de voorstelling "Not All Cis".