Bijpraten met Edna Sorgelsen

Edna Sorgelsen werd de beroofde koningin van Drag Race België dit jaar en heeft veel aan populariteit gewonnen. Laten we eens kijken waar ze nu staat.

Vertel ons iets over jezelf. Wat is je reis geweest?

Ik ben opgegroeid in een buitenwijk van Luik en ben op mijn 21e naar Brussel verhuisd om mijn studies af te maken. Ik was niet echt betrokken bij de Luikse LGBTQIA+-scène. Het kostte me veel tijd om mijn homoseksualiteit echt te accepteren en te "leven", en ik had veel vooroordelen over deze sfeer die ik niet kende. Eenmaal in Brussel sprak ik af met iemand die bij Maman werkte. De bar zocht studenten en ik had geld nodig. Zo ontdekte ik het Brusselse queer nachtleven. Het was heel leuk, maar er was geen sprake van dat ik dragqueen zou worden. In het begin was het gewoon leuk om te werken en tegelijkertijd uit te gaan (barman zijn betekende ook deelnemen aan het feest). Er zat veel in voor mij. Ik vond het leuk om te zien hoe de meisjes hun make-up deden, maar ik was niet van plan om deel uit te maken van de kliek. Eens per jaar organiseert Chez Maman de beroemde "Massacre-avond", een soort grote, rommelige teambuilding waarbij de rollen worden omgedraaid: de koninginnen worden barmannen en de barmannen bespotten de meisjes. Ik vond het niet leuk. Ik zag Gautier (ikzelf) een pruik dragen, er vrouwelijk uitzien op een manier die ik niet was, en onhandig lopen op hakken. Toen maakte ik kennis met RuPaul's Drag Race (seizoen 3, geloof ik). Ik ontdekte het theatrale, de humor en de extra glamour van drag. Het leek me leuk om te leren hoe ik mijn eigen make-up moest doen voor het volgende Massacre-feest (ik hou van een uitdaging). Ik werkte een paar avonden als barmeisje om te wennen aan de fysiek van het personage, en zo werd Edna geboren. Het ene project volgde op het andere: mijn duet met Mademoiselle Boop op Youtube, de Démence Cruise, LGBTQIA+ evenementen, vervolgens de creatie van het Cabaret Mademoiselle, de Boop en Edna podcast, De Agenda, de "Unique en son Genre" boeklezingen voor kinderen, de FIDAE aan de ULB... Zoveel projecten die me in contact brachten met onze gemeenschap, en nog veel meer in de afgelopen tien jaar.

Wat vind je van je ervaring in Drag Race Belgique? Wat vind je ervan dat je wordt beschouwd als de bestolen koningin van het seizoen?

De meest traumatische ervaring van mijn leven (gelach). Het is een zeer veeleisende oefening, waarbij je je drag in een oorlogsmachine moet veranderen en een merk rond je drag moet ontwikkelen. Toen ik de castingadvertentie zag, dacht ik dat het een grap was. Hoe kon ons kleine België concurreren met deze gigantische franchise, met zijn hyperactieve gemeenschap van fans die de kleinste details ontleden en vergelijken. Ik deed mee en probeerde zo natuurlijk mogelijk te zijn. Mensen die zeggen dat ik een "beroofde koningin" ben, maken me blij. Het betekent dat mensen mijn deelname waardeerden en dat mijn tijd nog niet gekomen was. Mijn kostuum was inderdaad niet zo gepolijst als ik had gewild. Het thema was "Festival" en ik dacht meteen aan de hippiebeweging en Woodstock. Als ik het over moest doen, had ik nog steeds een soortgelijke look gemaakt, maar dan had ik de broek laten vallen om een koker te maken. De jury lijkt de voorkeur te geven aan eenvoudige vormen in plaats van rommelige risico's te nemen. Maar goed, dat is het spel. Natuurlijk zag ik mezelf de finale wel halen en het duurde lang voordat ik rouwde om mijn vroege eliminatie. Zelfs nu nog heb ik buikpijn als ik eraan denk. Maar Drag Race is slechts een (grote) haak in een dragleven. Het gaat erom dat je een pro wordt in je drag. Wat telt is wat je daarna doet.

Wat zijn je huidige of toekomstige projecten na Drag Race Belgique?

Ik zeg graag dat mijn drag zowel een persoonlijk plezier is als een reden voor mensen om samen te komen. Als ik kijkfeestjes geef, is dat niet alleen om mijn garderobe te showen, maar ook om samen te komen op één plek en een gemeenschappelijke ervaring te delen (een show, een spel, een film). Met Drag Race had ik de ambitie om tv te maken en een show te creëren. Ik heb het geluk dat ik een podcast heb kunnen lanceren die werd geproduceerd door RTBF (ik kan me voorstellen dat ze vol wroeging waren, gelach), "Amour Drag et Courrier", waarin ik het nieuws doornam en overal een mening over gaf. Het was vooral een discussie tussen vrienden, met Mademoiselle Boop en daarna Athena Sorgelikis. Vanaf half september maak ik deel uit van het team van columnisten in het nieuwe seizoen van Tipik's Culture Club. Ik had ook de eer om de Miss Beer-verkiezing in oktober te presenteren. Ik blijf optreden bij Cabaret Mademoiselle, De Agenda. Edna stelt me ook in staat om te reizen en andere queer kringen te ontmoeten (Lyon, Lille, Parijs...).

Wat betekent het voor jou om deel uit te maken van de Brusselse queer gemeenschap?

Terwijl ik me als tiener een eenling voelde, ben ik er trots op dat ik al meer dan 10 jaar deel uitmaak van een gemeenschap en dat ik een van de vele mensen ben die deze gemeenschap kleurrijk hebben gemaakt. Ik zie de gemeenschap evolueren, meer inclusief en divers worden. Ik zie ook dat onze waarden beter worden geaccepteerd door de rest van de samenleving. Ik heb het gevoel dat dingen ten goede evolueren, dat er steeds meer synergie en acceptatie is, binnen onze gemeenschap en daarbuiten. Nu we "nationaal bekend" worden, ontdekken meer mensen onze sfeer.

Wat zijn je queer invloeden?

Mijn grootste invloed is de band Scissor Sisters. Ik ontdekte ze op tv toen ik een tiener was en hun muziek is altijd een bron van sterke gevoelens geweest. Ik hou van de muziek van Roisin Murphy, Gossip / Beth Ditto en films van Pedro Almodovar en John Waters.

Welke Brusselse queer initiatieven vindt u leuk?

Zonder enige aarzeling is het initiatief waar ik het meest enthousiast over ben wanneer een groep jonge studenten een artistiek, cultureel, feestelijk en inclusief project wil lanceren op hun campus. Dit is het Festival Inclusif des Arts Engagés (FIDAE) van de Université Libre de Bruxelles, waarvan ik de eer heb sponsor te zijn sinds 2021. Ik ben gepassioneerd door het concept van de Grands Carmes, het eerste LGBTQIA+ gemeenschapscentrum, een federerende structuur en een collectief van drie verenigingen die hun krachten bundelen. Ik zie graag dat dingen opengaan en dat mensen met elkaar in contact komen, zoals de openluchtevenementen die plaatsvinden in de Rue Marché au Charbon. Zo houden we de gemeenschap levendig. En natuurlijk De Agenda en Cabaret Mademoiselle, om de redenen die je je kunt voorstellen (nee, dat zeg ik niet alleen omdat ze me betalen, gelach).

Beeldcredits: Lorenzo Frison