Géraldine Jonckers over inclusief zijn als bondgenoot

Géraldine Jonckers is een filmmaker en de "VIRIL-E-S" podcast host door Studio Balado.

Vertel ons iets over jezelf. Wat is je reis geweest?

Ik groeide op op het platteland. Midden tussen de velden was er niet veel te doen. Dus ontsnapte ik door boeken en films. Als tiener was ik gefascineerd door cinema. Toen ontdekte ik het werk van Pedro Almodovar, zijn manier van vrouwen ensceneren, lichamen filmen en openlijk praten over genderidentiteit en seksuele geaardheid, alles in een vrolijke puinhoop. Het vormde een groot contrast met de starheid van mijn traditionele familie en voedde mijn verlangen om te ontsnappen. Een paar jaar later ontdekte ik de boeken van Virginie Despentes, die mijn intrede in het feminisme markeerden.

Daarna studeerde ik sociologie en antropologie en ging ik naar Barcelona om een opleiding tot documentairemaker te volgen. Daar ontmoette ik jonge transactivisten die me veel leerden over het deconstrueren van binariteit en gendernormen. Ik had zoveel ontzag voor hun moed en energie dat ik twee korte films over transidentiteit mee regisseerde. De eerste, "TRANSitando", gaat over zelfbeschikking en de tweede, "Euforia de genero", gaat over de strijd om genderdysforie uit de DSM IV te halen en het niet langer als een psychische stoornis te beschouwen.

Door het maken van deze twee korte films kreeg ik zin om te regisseren, en ik besloot om door te gaan met filmen. Ik verhuisde terug naar Brussel en daar ontmoette ik Dédée, een transseksueel van in de zestig die in de noordelijke wijk van Brussel werkt. Ik wilde haar meteen filmen, omdat haar uiterlijk en haar zachtheid, die deden denken aan La Goulue van Toulouse Lautrec, haar tot een volwaardig filmpersonage maakten. Ik bood aan haar te portretteren en we besloten samen dat haar transidentiteit niet het onderwerp van de film zou zijn. Het was belangrijk voor mij als regisseur om haar in al haar dimensies als mens te laten zien en haar niet alleen te beperken tot haar transidentiteit. De film, "Chronique courtisane", werd uitgebracht in 2015.

Daarna ben ik lid geworden van een vereniging genaamd Nighthawks, waar ik videoworkshops maak voor scholen en jeugdcentra en tentoonstellingen samenstel. Mijn favoriete thema's zijn feminisme, de strijd tegen seksisme en de onzichtbaarheid van vrouwen. Tegelijkertijd blijf ik documentaires maken. Vorig jaar vroeg Michel-Ange Vinti van Studio Balado me om mijn eerste podcast te produceren, VIRIL-E-S, een serie van 3 afleveringen van twintig minuten waarin ik andere vormen van mannelijkheid ondervraag. Wat betekent het om een viriele vrouw te zijn? Wat betekent de plicht van mannelijkheid voor cis-heteromannen? Wat is de relatie tot mannelijkheid als je queer bent? In deze podcast breng ik unieke, intieme en politieke verhalen naar voren.

Wat zijn uw huidige of toekomstige projecten?

Ik heb net mijn tweede documentaire film afgerond, "La ligne", een portret van Laurence Delcourt, een Belgische bodybuildingkampioene. De film volgt haar terwijl ze zich voorbereidt op de Miss en Mister Universe competitie. Wat me hierin interesseerde was het filmen van een lichaam dat breekt met de traditionele vrouwelijkheid en het belichten van de reis van een vrouw die haar passie volgt, wat er ook voor nodig is, ongeacht het oordeel van anderen. De film wordt in 2024 uitgebracht. Seizoen 1 van mijn podcast VIRIL-E-S is beschikbaar op alle luisterplatforms. Momenteel schrijf ik aan seizoen 2, nog steeds met Studio Balado. Seizoen 2 zal ergens volgend jaar beschikbaar zijn.

Wat betekent het voor jou om deel uit te maken van de Brusselse queer gemeenschap?

Mijn gekozen familie maakt deel uit van de Brusselse queer gemeenschap. Ik heb veel van hen geleerd. Als bondgenoot en feminist ben ik me volledig bewust van mijn privileges en ik ben heel voorzichtig om inclusief te zijn in al mijn projecten. Dat is heel belangrijk voor me.

Wat zijn je queer invloeden?

Het boek "Gender Trouble" van Judith Butler en de "King Kong théorie" van Virginie Despentes hebben mijn denken en de manier waarop ik mijn feminisme definieer sterk beïnvloed. In de filmwereld doen, naast Almodovar, Céline Sciamma en Xavier Dolan voor mij belangrijk werk op het gebied van de inclusieve representatie van queer people.

Welke Brusselse queer initiatieven vindt u leuk?

Ik waardeer veel queer initiatieven. Deze zomer vond ik het leuk om tijd door te brengen bij Grands Carmes. Ik hou van deze plek, zelfs om gewoon wat te gaan drinken. Ik ben dol op de Queer Mais Trash sessie op het Courts Mais Trash festival, waar ik altijd kleine juweeltjes van humor ontdek dankzij het programmeerwerk van François Marache en zijn team. Het Pink Screen festival is ook een geweldige manier om films te ontdekken die niet of nauwelijks in onze bioscopen te zien zullen zijn. En dan Studio Balado, met Michel-Ange VINTI's podcast "Être Un Homme", en de flamboyante Rokia Bamba's podcast "Sororité Conversations With My Sistas" is zo feel good. Als ik naar haar luister, voel ik me als vrouwelijke artiest minder alleen.

Foto's : Amandine Klee