Biche de Ville wil rimpels

Als we het hebben over de Brusselse queer gemeenschapmoeten we Biche de Ville vermelden. Deze artieste omschrijft zichzelf als een transfeministische non binaire punk dichteres.

Biche de Ville's nieuwste single is "Rides", oftewel rimpels waarin ze de muziek industrie en de heerschappij van leeftijdsisme en seksisme. Voor hen is er niet slechts één manier om mooi, getalenteerd of succesvol te zijn en ze zijn vastbesloten om iedereen dat te laten weten. De boodschap die Biche de Ville uitdraagt, doet een belletje rinkelen enkele weken nadat een Franse radiocommentator in de ether zei dat artiesten jong en mooi moeten zijn en dat zij die dat niet zijn maar voor anderen moeten schrijven. De queer artieste Hoshi werd als voorbeeld genomen door te zeggen dat ze angstaanjagend was en dat niemand een poster van haar in zijn slaapkamer zou hangen waardoor muziek alleen maar tot haar imago zou worden gereduceerd. De artieste kreeg massale bijval op sociale media. Bij KET Magazine staan we daar ook achter. Daarom heeft Benjamin Biche de Ville een paar vragen gesteld over "Rides" en "Kevin", het nieuwe album dat uitkomt met de hulp van een crowdfunding :

Biche de Ville, kun je ons vertellen over "Rides"? 

RIDES roept een brandend verlangen op om rimpels in de schijnwerpers te zien en stelt onze patriarchale maatschappij aan de kaak waar de bevelen aan vrouwen (maar ook aan minderheden en mannen) legio zijn, waar seksisme en leeftijdsdiscriminatie regeren. Ons lichaam en ons leven bevriezen niet op 25 jaar. Veroudering bestaat, het is natuurlijk en prachtig. Deze sporen van onze ervaring moeten worden verheerlijkt en niet uitgewist door filters of chirurgie. We hebben representaties nodig van vrouwen ongeacht hun leeftijd in de media, in de cultuur, op sociale media, overal! Van de cultus van plastic is het tijd om over te stappen op de cultus van authenticiteit.

We zagen dat u in de media gevraagd werd naar de franse Hoshi controverse. We hebben het gevoel dat je boodschap de steun aan de artiest bevestigt. Bent u het daarmee eens ?

Helemaal! Ik ben een non-binaire transgender, ik ben 37 jaar oud en mijn muziek is geëngageerd, dus ik kan je vertellen dat ik helemaal niet voldoe aan de normen van de muziekindustrie. Ik denk dat het gek begon te worden vanaf het moment dat we industrie en muziek met elkaar in verband brachten, en iets authentieks, politieks, revolutionairs, creatiefs, instinctiefs, gepassioneerds eisten om bankabel, aantrekkelijk en bovenal lucratief te worden! ! STOP met de houdbaarheidsdatum die boven ons hoofd hangt! STOP met het onzichtbaar maken van vrouwen en minderheden! STOP met racisme, leeftijdsisme, sexisme, homofobie, laid back transfobie in de muziekindustrie en in de media. De revolutie is aan de gang, we hebben verschillende afkomsten, geslachten en leeftijden nodig op het podium, om ons te identificeren met andere modellen.

Je hebt een album in voorbereiding en een crowdfunding om het project te helpen lanceren. Kun je ons daar iets meer over vertellen? 

"KEVIN" is mijn eerste album, een album waarin ik het heb over feminisme, toestemming, transidentiteit, de kwestie van gender, ecologie, racisme, seksisme,... Het zal worden gemaakt door een lokaal bedrijf en met gerecycleerde materialen. Het is een album dat zin heeft. Ik heb ervoor gekozen om het onafhankelijk uit te brengen, wat me de vrijheid geeft om te zeggen wat ik wil en hoe ik het wil. Ik wil heel graag een label hebben, maar aangezien de kans zich nog niet heeft voorgedaan, doe ik het toch in plaats van te wachten. Maar als ik dingen goed wil doen, heeft dat een prijs, dus crowdfunding is de ideale oplossing om de nodige fondsen te vinden, vooral in tijden van crisis zoals nu, waarin ik niet de mogelijkheid heb om het podium op te gaan en geld te verdienen door mijn werk te doen. Het geeft mijn publiek ook de kans om mij op een andere manier te steunen en het vertoon van liefde dat ervan uitgaat is enorm.

Kunt u ons uw vorige achtergrond als artiest uitleggen ? 

Oh la la, heb je de dag ?! Ik ben afgestudeerd aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel, dus eigenlijk ben ik een filmactrice en een theateractrice. Op zoek naar zingeving en om mijn huur te kunnen betalen, heb ik een veelheid aan jobs gedaan, zoals hiphop- en filosofielerares, lingeriemodel, techno MC en visueel performer voor de Stichting Sonore. Ik regisseerde ook een speelfilm "Veux Moi" die in première ging op het Porn Film Festival in Berlijn en die nu in heel Californië te zien is. Ik dicht al sinds ik heb leren schrijven en ik heb er altijd van gedroomd om mijn liedjes op het podium te zingen. Ik had verschillende kleine bandjes die nooit door de garagedeur kwamen. Op een dag werd ik het beu om te wachten tot ik de juiste persoon vond om mijn muziek te componeren, dus besloot ik het zelf te doen en hier ben ik dan. 

Wij waren bij de demonstratie in Brussel ter ondersteuning van David Polfliet die in maart in Beveren is vermoord. We zagen je een gedicht voordragen op de manifestatie. Kunt u ons vertellen hoe belangrijk het voor u is om betrokken te zijn bij de Brusselse queer gemeenschap ?

Wow, dat was een geweldig moment voor mij! Ik probeerde al heel lang mijn plaats in de gemeenschap te vinden, maar ik voelde me niet legitiem. Ik kreeg soms te horen dat ik niet queer genoeg was om de gemeenschap te vertegenwoordigen. Verdomme, er is meer dan één manier om queer te zijn!! Ik ontdekte mijn non-binariteit vorig jaar, het was voor mij vanzelfsprekend om uit de kast te komen. Ik praat er veel over op sociale media, waardoor ik eindelijk een echte familie kon ontdekken. Toen ik gevraagd werd om een tekst voor te lezen voor dit evenement, was dat een eer voor me. Ook al was ik nog lichamelijk kwetsbaar van mijn operatie, ik moest er zijn. Terwijl ik mijn tekst voordroeg, mijn lied, dat ik al lang kende omdat ik het twee jaar geleden had geschreven om mijn LGBTQI + vrienden te steunen, ontplofte alle betekenis in mijn gezicht. Ik realiseerde me dat ik het over mezelf had, ik vertelde mijn verhaal. Die dag was een kleine geboorte voor mij en ik barstte meteen daarna in vreugdetranen uit.

KET Magazine gaat ook over Brussel. Kunt u de lezers van KET Magazine iets vertellen over onze stad dat haar voor u bijzonder maakt (plaats, herinnering, gevoel, advies, ...) ?

Ik woon al bijna 20 jaar in Brussel, meer dan de helft van mijn leven, het is mijn thuis. Ik heb hier al mijn eerste keren gewoond. Eén enkel verhaal of één enkele plaats kiezen zou onmogelijk zijn. Ik woon al heel lang in het centrum van de stad en ik heb een heel speciaal gevoel als ik daar loop. Herinneringen aan feesten, aan dansen, aan liefde, aan uitmaken, aan waardeloze Tinder dates, aan te dronken avonden... Laat je meevoeren door Brussel, als je niet weet waar je naartoe gaat, weet zij wel waar ze je naartoe brengt. Brussel is als die jongen die je niet lijkt te kunnen verlaten, je weet dat het soms pijn doet, maar tegelijkertijd is het zo goed dat je niet zonder kunt ... 

Steun de albumrelease van Biche de Ville door mee te doen aan de crowdfunding :

https://www.kisskissbankbank.com/fr/projects/kevin-premier-album-de-biche-de-ville