Ontmoet de man achter de Bunny in het Cartoon Called Life universum

Ik sprak met Juraj Straka voor een blik achter de schermen van het universum van Tekenfilm genaamd Leven.

"Het begon allemaal 9 jaar geleden..." legt Juraj uit. "Het begon allemaal op een heel onschuldige, niet-geplande manier, toen mijn vriend me de bijnaam - My Little Bunny - gaf."

"Ik woonde in Lyon, in Frankrijk. Mijn vriend vond het erg leuk dat ik uit Slowakije kwam. Hij had iets met Oost-Europese jongens - wat voor mij werkte. Hij wilde graag Slowaaks leren - gewoon kleine woordjes en zinnetjes."

"We hadden het over dieren, en - om wat voor reden dan ook - vroeg hij me hoe je 'konijn' zegt, dat is 'zajac'. Ik weet niet waarom, maar hij hield van dat woord. Hij bleef het maar herhalen en uiteindelijk werd het mijn bijnaam."

"Ik omarmde de bijnaam. Als ik een post-it schreef of zoiets - 'doe alsjeblieft de afwas' - maakte ik in plaats van een handtekening een krabbel van een konijntje. Zo is het begonnen."

"In het begin was het allemaal erg privé. Het was alleen tussen mij en hem en onze vrienden. Ik gaf hem ook een bijnaam, hij was Beer - 'Medveď'. Dus de eerste avonturen van de tekenfilm draaiden om Bunny en Bear, en onze vrienden die gastoptredens maakten."

"Het was toen niet grappig. We hadden een etentje met vrienden en ik maakte een tekening van Bunny en Bear die met vrienden dineerden. Het was gewoon tussen ons in een besloten groep."

"Ik ben al artistiek sinds ik een kind was. Mijn dagbaan was textielontwerpster - ik illustreerde en tekende patronen voor textiel. Tekenen was altijd mijn manier om mezelf uit te drukken. Ik had dus die achtergrond, maar ik had nog nooit cartoonachtige illustraties getekend - het is een heel andere stijl - het kostte me veel tijd om het te leren kennen en het proces te verkennen en te begrijpen."

"Een van de dingen die ik moest leren was het gebruik van tekst. Dat was nieuw voor me - ik had me altijd geconcentreerd op visuele weergave. Het was een uitdaging om te proberen een verhaal over te brengen met slechts een paar woorden en een afbeelding. Maar het was puur voor de lol."

"Toen heb ik het uitgemaakt met mijn vriendje."

"Ik stopte met het hele project. Het was te veel verbonden met 'ons' - het was te persoonlijk."

"Het duurde bijna een jaar voor ik besefte dat ik hem miste. Ik besefte dat alleen omdat Beer weg is, dat niet betekent dat de Bunny niet meer bestaat."

"Ik miste het tekenen, en ik miste Bunny als personage - hij was mijn alter ego. De cartoons waren een visueel dagboek."

"Ik begon opnieuw te tekenen, en begon te posten op Instagram. Via Instagram publiceerde ik nu voor een onbekend publiek - het was een andere verbinding tussen het personage en het publiek."

"Op dat moment woonde ik in Parijs, was ik single en op jacht naar een mooie man met een baard. Mannen met baarden zijn mijn ding. Ik heb altijd al van beren gehouden."

"Ik ben net begonnen met het illustreren van mijn single leven in Parijs - Bunny's jacht op een man met een baard."

"Het werd mijn creatieve uitlaatklep. Gewoon iets dat ik graag voor mezelf deed."

"Via Instagram begon ik de wereld van 'gay art' te ontdekken. Ik realiseerde me dat als mensen het over gay art hebben, het over het algemeen porno of erotica of heel expliciet naakt is. Daar is niets mis mee, maar er is heel weinig humor en het gaat alleen maar over seks. Er is veel meer in het homoleven dan alleen seks."

"Ik wilde iets maken dat zo goed als 'moeder-vriendelijk' was. We gebruiken grappen die een beetje kinky zijn, maar ze worden altijd visueel voorgesteld op een niet-expliciete manier. Cartoon Called Life is gemaakt voor een gay publiek, maar we hebben veel volgers die buiten de LGBTQ paraplu vallen. We hebben een universum gecreëerd dat iedereen kan aanspreken en toch op een bepaald niveau tot onze gemeenschap spreekt."

"Het publiek begon organisch te groeien. Het was niet van de ene op de andere dag een succes, maar er was veel positieve feedback."

"Daarna bracht mijn dagtaak van textielontwerp me naar België. Zo'n zes jaar geleden kreeg ik mijn droombaan aangeboden, hier in Brussel."

"Kort nadat ik in België aankwam, ontmoette ik Laurent via Instagram - hij was op dat moment in Antwerpen. Hij zag het potentieel in het hele project."

"In het begin zag ik er tegenop om mijn tekeningen van Bunny om te zetten in een andere baan - dit was iets dat gewoon voor de lol was."

"Maar ik had wel een droom om een boek uit te geven. Dus daar zijn we mee begonnen."

"We hebben het boek zelf uitgegeven. Ik wilde totale controle - ik was koppig. Het was zo overweldigend om alles over het hele proces te leren. Plus, ik had heel specifieke ideeën over hoe ik wilde dat het boek eruit zou zien - dat maakte alles moeilijker. Het was een enorm project, maar het was het allemaal waard."

"Ik huilde als een baby toen de eerste exemplaren van het boek arriveerden. Het was heel emotioneel - overweldigend en bevredigend."

"De publicatie van het boek was het moment dat Bunny van een hobby een merk werd. Het bracht een lawine van ideeën op gang. Sindsdien is er een sneeuwbaleffect opgetreden."

"Het boek lanceerde ons bedrijf. Kort daarna begonnen we merch te produceren en te verkopen via onze online winkel."

"Vijf dagen voor Covid heb ik mijn andere baan opgezegd om me te concentreren op Bunny en Cartoon Called Life. Het voelde echt gek - het voelde alsof de hele wereld was ingestort."

"Het was erg moeilijk voor me om cartoons te maken - opeens leek niets meer grappig. Mijn grappen gingen allemaal over afspraakjes, uitgaan, drinken en vrienden - plotseling waren al die dingen bevroren."

"Ik stopte met tekenen. Maar dat duurde maar acht dagen. Na overleg met Laurent beseften we dat de mensen iets nodig hadden om hen af te leiden, we moesten onze thema's gewoon zorgvuldig kiezen. De enige manier om met Covid om te gaan was door er grapjes over te maken."

"Covid gaf me genoeg materiaal om mee te werken. We plaatsten een cartoon per dag, en dat kreeg echt positieve respons - mensen moesten lachen. Ik realiseerde me hoe belangrijk Bunny was geworden in het leven van mensen."

"Dat is een van de redenen waarom we besloten hebben om de winkel hier in Brussel te openen. We wilden op een meer fysieke manier met mensen in contact komen dan alleen online."

"De winkel is een boetiek-galerie. Deze ruimte geeft ons de kans om het hele universum van Cartoon Called Life te laten zien - de strips, de kunst, en de verschillende productcategorieën. Vooral de kunstwerken werken veel beter in de winkel dan alleen online."

"De boetiek geeft ons de kans om mensen in het echt te ontmoeten - mensen die we al jaren online kennen."

"Onze droom is dat het karakter van Bunny een bekend personage wordt binnen de homogemeenschap - cool, grappig en moedervriendelijk."

"Onze meest recente publicatie is een kookboek. Het was onverwacht, we houden ervan om mensen te verrassen."

"Het concept kwam voort uit een etentje dat ik had met mijn vriend Alex - de mede-samensteller van het kookboek. We waren grappen aan het maken - de namen van de gerechten in stomme grappen aan het veranderen. Het idee bleef ons bij, en we besloten het te doen. Het brengt de vreugde van het koken samen met de vreugde van het grappen maken over dingen."

"Het doel van de boetiekgalerie is ook om samenwerkingsverbanden met andere kunstenaars te onderzoeken. We hebben een expositieruimte die een platform kan zijn voor andere kunstenaars. We willen iets teruggeven aan de gemeenschap en aan andere kunstenaars."

"We hebben genoeg ideeën. Ideeën zijn nooit het probleem - niet genoeg tijd hebben is ons grootste probleem."

"We zijn supertrots op wat we tot nu toe bereikt hebben."

Kom meer te weten over de avonturen van Bunny en het stripverhaal genaamd leven universum