Uitgaansicoon: Mlle Boop

Hoofdbeeld - foto credit: Laura Jay Nethercott

Niets lijkt Mlle Boop tegen te houden, een echte show-business vrouw als geen ander. Nadat ze een van de bekendste Drag Queens van de beroemde bar "Chez Maman" was, opende ze het eerste queer cabaret van Brussel genaamd Cabaret Mademoiselle - onmiddellijk succes met dagelijks een eindeloze rij. Ze is een van de grote pioniers die de alternatieve kunstscène veranderde. Na een paar jaar opende ze ook The Agenda, de nieuwste queer bar die van de ene dag op de andere de go-to van de scene werd. Ze bewijst dat ze meer is dan een artiest, een ondernemer en leider die bewijst dat met weinig middelen en veel hard werk alles mogelijk is.

Hallo daar! Dus mijn eerste brandende vraag is: Hoe doe je het, wat is het geheim van je succes, is het gewoon briljante marketing (die je eigenlijk hebt gestudeerd)?

Ik heb veel verschillende wegen bewandeld. Ik begon mijn artistieke pad op zeer jonge leeftijd. Ik ging naar de kunstacademies, ik deed aan dansen en speelde drie of vier muziekinstrumenten die mijn artistieke kant voedden. Bovendien wilde ik na mijn studie marketingcommunicatie helemaal niet in dat vakgebied werken, dus zette ik mezelf gewoon in. Ik had verschillende banen als barmanager bij Chez Maman en winkelmanager bij Lush. Uiteindelijk maakten alle vaardigheden en verantwoordelijkheden die ik opdeed het voor mij mogelijk om een project als het cabaret te leiden. Ik weet wat er zowel achter de bar als op het podium of backstage nodig is, en daarom denk ik dat ik goed ben in wat ik doe.

Blijkbaar was het Maman die je uitdaagde om Drag uit te proberen. Kun je me vertellen wat het moment was waarop je ja zei en ervoor ging?

Het was dus tijdens mijn studie aan het IHECS. Een vriendin van me moest een fotoreportage maken over een beroep, en ze besloot een aantal drag queens te gaan volgen die optraden in Maman's en ze vroeg me mee te gaan om haar te helpen. In die tijd ging ik altijd naar technofeesten en vermeed ik de homobars waar ze popmuziek draaiden. Het was gewoon niet echt mijn ding. Maar toch ging ik met mijn vriendin voor dit project en leerde zes maanden lang hoe het was om een Drag Queen te zijn. In die tijd noemden ze het in het Frans eerder "transformiste" of "travelote". Ik besefte dat het in niets leek op de veronderstellingen en zeer clichébeelden die ik had. Ik ontdekte dat het een zeer complete discipline was die de kunst van make-up, dans, acteren, theater en muziek combineerde.

Zoveel tijd doorbrengen in de kleedkamers met de artiesten prikkelde zeker mijn nieuwsgierigheid omdat het al mijn creatieve interesses samenbracht. Dus uiteindelijk komt september, waar ze bij Maman hun jaarlijkse "La Nuit des Débutantes" organiseren. Toen zei Maman tegen me: "Zo, we houden een beginnersavond, probeer het eens! Aangezien je ons al zes maanden irriteert met al je foto's van ons, waarom ga je nu niet zelf op het podium staan?". Het duurde niet lang om haar te overtuigen. Dus in september 2005 deed ik mijn eerste avond met het vreemdste optreden ooit op een nummer van Björk. Terwijl ze op dat moment alle klassiekers deden: Celine Dion, Mylène Farmer, Dalida - kwam ik opdagen met Björk en ze hadden er een maffe jurk, een mohawk en de gekste make-up opgezet. Dus het was echt cool, eigenzinnig en heel anders. Ik vond het geweldig en Maman ook. Dus ging ik door met mijn electro-punkness en Nirvana covers. Zo viel ik een beetje op en begon mijn carrière. Ze noemden me toen de Punkette!

Dus opeens begon je als reiziger en toen ging je naar de bar, je werd toen bar manager.

Ja, ik deed de beginnersavond in 2005 en ongeveer zes maanden later zochten ze een helpende hand achter de bar. Ik studeerde op dat moment nog, dus het begon als een studentenbaantje af en toe en uiteindelijk werkte ik er elk weekend. Ik moest jongleren tussen de noodzaak om te werken en geld te verdienen om te eten en het verlangen om op te treden - al was het maar één keer per maand. Naarmate ik vorderde, werkte ik me op en ik werd al snel manager van de bar en ik was een steunpilaar geworden, zowel achter de bar als op de bar. Ik ben er 12 jaar gebleven.

Wat kunt u mij vertellen over het hoe en waarom van de opening van het Cabaret.

Ik hield van Chez Maman, maar ik had nog steeds een frustratie over de shows. Het waren alleen Drag Queens, vrijwel alleen cis homomannen die zich als vrouw verkleedden. Maar om me heen zag ik steeds meer mensen naar andere disciplines neigen en ik ging naar andere soorten cabaret kijken. Dus tussen 2015 en 2016 ontdekte ik echt de wereld van het Burlesque en ik dacht bij mezelf: "Het is een beetje gek, waarom kunnen we geen plek creëren waar al deze disciplines elkaar op één podium kunnen ontmoeten?" En het is waar dat ik ook een andere baan had en op een gegeven moment, na ik weet niet hoeveel jaar, flipte ik en gaf ik alles op. Het kostte me een maand of twee om me te heroriënteren en te bedenken wat ik moest doen en vanaf dat moment stak ik al mijn energie in het zoeken naar een locatie en het vinden van financiering. Het duurde een dik jaar om dit project te realiseren en gelukkig viel alles vrij snel op zijn plaats zodat het cabaret zijn deuren kon openen.

Je ging naar de bank, zei "Ik wil een burlesque cabaret openen" en ze zeiden ja?

Helemaal niet! Het was eigenlijk best moeilijk omdat je inderdaad je eerste presentatie doet, je bent superovertuigd van wat je wilt aanbieden maar uiteindelijk ben je gewoon niemand. Ik had net wat ervaring met het runnen van een bar en het runnen van een winkel en ik was een drag queen. De eerste banken waar ik kwam, waren niet echt goed. Ik herinner me zelfs een bankier bij ING die me een beetje in mijn gezicht uitlachte.

Maar gelukkig was het Brussels Finance - dat financiële steun verleent aan projecten in Brussel - dat mij een eerste duwtje in de rug gaf door middel van een kleine financiële bijdrage. Vanaf het moment dat ik mijn eerste "ja" kreeg, is alles in een stroomversnelling geraakt. Dus ging ik terug naar een andere bank en zij zeiden "Ok, nu de stad Brussel er ook achter staat, laten we gaan". Dus met al mijn 10 jaar spaargeld, de leningen en enkele andere hulpmiddelen, samen goed voor een kleine 100 000 euro, kon ik het cabaret openen!

En het werkte! Het is altijd een strijd om een plekje te vinden omdat het altijd vol zit.

Ik weet het, het is ieders grootste frustratie! We kunnen maar 80 mensen per avond ontvangen en vrijwel iedereen arriveert op hetzelfde moment en plotseling is het vol! Toch geloofde aanvankelijk niemand erin, hoewel ik overtuigd was van de levensvatbaarheid van mijn idee. Ik moet zeggen dat ik ook zeer verrast was door het duizelingwekkende succes dat het uiteindelijk werd. Ik wilde eigenlijk gewoon een kleine bar openen met vijf of zes artiesten die ik meenam - Edna en Loulou van Chez Maman, plus twee of drie andere mensen die ik in de burleske wereld had leren kennen. Ik zei "oh we openen gewoon een leuke kleine bar en we doen gewoon een paar shows." en het was vanaf het begin volgelopen.

Ben je daarnaast ook nog met veel andere dingen bezig?

Ja, natuurlijk - we hebben De Agenda, die in januari 2022 is geopend, wat opnieuw een succes is, dan waren we zelfs afgelopen zomer nog elke vrijdagavond in de Vaux Hall van het Parc Royale. We gingen ook naar Slovenië, Londen, en we deden de Cruise van La Démence. Een ander project dat me na aan het hart ligt is Queeriosity, ons queer expression lab. Het is een erg leuke culturele ruimte die queer cabaret aanbiedt in een theater en ik vind het erg cool.

Ik denk dat je niet de enige bent, maar toch. Hoe krijg je dit allemaal voor elkaar?

Zeker niet alleen, maar ook niet zoveel! Mensen denken dat we een enorm team zijn. Maar over het algemeen zijn we met vier mensen die alles beheren - communicatie, productie, logistiek, beheer van zowel locaties als externe projecten. Het is een beetje gek, maar het werkt en tegelijkertijd hebben we niet de financiële capaciteit om meer mensen aan te nemen. Dat is het nadeel. Artiesten moeten betaald worden en de huren zijn erg duur in het centrum van Brussel, dus hier ben ik zeer succesvol maar rol ik tot mijn grote wanhoop niet in goud. Het is niet zo lucratief, maar het werkt wel goed.

Dus om terug te komen op "wat is het geheim van mijn succes?" Ik weet het niet maar over het algemeen creëer ik eerst plekken voor mijzelf omdat ik voel dat er iets ontbreekt. Zo ging het ook met het cabaret en het was eigenlijk een beetje egoïstisch van me. Ik wilde elk weekend voorstellingen zien, dus besloot ik mijn eigen plek te creëren waar ik kan werken, mijn vrienden kan laten werken, en als ik geen zin had om te werken, kon ik gewoon gaan zitten en aan mijn drankje nippen en kijken hoe mijn vrienden plezier maakten op het podium.

Wat deed je besluiten om ook de Agenda te openen?

Het was eigenlijk een idee dat te maken had met het feit dat er in het centrum van Brussel homobars zijn waar ik me altijd niet op mijn plaats voelde. Omdat ik nogal genderfluïde ben, was ik nooit een grote fan van die bars met uitsluitend cis-homo mannen in het algemeen, waar ze zelfs slechts een zeer beperkt aantal vrouwen of zelfs helemaal geen vrouwen verwelkomden. Het is een keuze die "non-mixité choisie" heet. Waarom niet, maar persoonlijk is het niet iets waar ik van hou. Ik had het gevoel dat we een plaats misten voor jonge lesbiennes, trans, non-binaire mensen en meer van de andere letters van het alfabet, en niet alleen de G. Is dat omdat men het niet wil of gewoon omdat niemand het heft in eigen handen heeft genomen? Waarschijnlijk het laatste, dus ik denk dat ik het moest doen!

We openden The Agenda in een ruimte waar vroeger het DNA zat - een plek die vrij bekend was. Meer dan twintig jaar lang was dit het hoofdkwartier van de punk/electropunk, waar ik en mijn vrienden begin jaren 2000 's avonds laat altijd stomdronken terechtkwamen. Dat waren nog eens tijden! Het grappige verhaal is dat het DNA eigenlijk de allereerste plek was die ik in 2016 bezocht toen ik locaties scoutte voor Cabaret Mademoiselle. De vorige huurder had het net overgedragen en alle papieren lagen klaar voor mij om in juli 2016 te tekenen, om me er te vestigen. Maar de dag voor de ondertekening kreeg ik een telefoontje dat iemand een extra bod van 20.000 euro had gedaan bovenop mijn bod. Uiteraard had ik niet zomaar een extra 20k te besteden dus ik miste de kans. Niet dat het erg was, maar ik was toen erg gefrustreerd.

Gelukkig vond ik een paar maanden later de plek van het cabaret, die zich des te meer leende voor het maken van een podium voor optredens. Dus ik vergat snel mijn teleurstelling, maar elke keer als ik langs die andere locatie liep, had ik een gefrustreerd stemmetje in me dat zei: "Verdomme, deze plek had van mij moeten zijn". Plus, degene die het overnam deed het zo slecht. Dus ik bleef tegen mezelf zeggen "Op een dag!" en die dag kwam in juli 2021. Ik zag het bord "zaak te huur", ik belde meteen en toen ging het allemaal heel snel. We tekenden in september en we openden in januari 2022. Dat was mijn kleine persoonlijke overwinning op het leven.

En daar is je laatste baby Furie. Hoe is het tot stand gekomen?

Het is een samenwerking met C12 die we al voor 2020 hadden besproken. Zij benaderden ons eind 2019 omdat ze voorstellingsavonden wilden boeken zoals ze vroeger met Benediction deden. Het idee was niet om het Cabaret Mademoiselle te nemen en te transponeren naar een club, maar om een project te creëren met een eigen identiteit en dat anders was dan wat we gewoonlijk konden aanbieden.

Voor de eerste editie deden we alleen drag, hoewel we misschien nog disciplines gaan mixen. Alle optredens en dj-sets zijn goed doordacht om goed te passen in dit immersieve dark/clubbing/electro/trance/neon-universum waar we spelen tussen de verschillende podia, deze etherische voice-over, projecties en het publiek dat op het podium komt om te dansen.

Met alles wat je doet, vraag ik me af: heb je nog tijd om zelf het podium op te gaan en hoe slaag je erin te jongleren tussen je kunst en het ondernemerschap?

In feite deed ik het veel in het begin van het cabaret. Ik beheerde de financiën, de contracten, de boekhouding en de communicatie, naast het feit dat ik elke donderdag-vrijdag-zaterdag van elk weekend op het podium stond. Maar op een dag was ik het even kwijt en zei mijn lichaam tegen me "Hé, wat dacht je van wat slaap?". Dus al vanaf 2019 deed ik het podiumgedeelte wat rustiger aan. Maar in 2020 brak COVID me creatief volledig op. Door alle beperkingen die elke 2-3 weken zouden veranderen waarbij we ons constant moesten aanpassen en de manier van werken moesten veranderen, was het op psychologisch en organisatorisch vlak behoorlijk intens.

Het is ingewikkeld als je ook de productie en de zakelijke kant moet verzorgen. Het hele creatieve aspect sterft gewoon uit. Het is eerlijk gezegd niet eens leuk meer als je het podium opgaat terwijl je ook aan de financiën en de kaartverkoop denkt, je kunt niet in het huidige moment zijn. Dus nu alles loopt en op zijn plaats staat en ik mezelf een beetje mentale ruimte kan geven, ga ik af en toe weer het podium op, neem ik de tijd om me opnieuw te concentreren op Miss Boop en te werken aan nieuwe stukken voor haar comeback!

Met het succes van jullie projecten kan het erop wijzen dat de stad klaar is om te verwelkomen wat jullie te bieden hebben. Hoe zie je de evolutie van de scene en de mentaliteit van de wereld rond drag, queer, etc.?

Nu ik bijna 18 jaar in het circuit zit, heb ik een zeer, zeer grote evolutie gezien. Vooral op drag-niveau, natuurlijk. Toen ik begon stond het niet bepaald goed aangeschreven. In de jaren 90 was er een hausse aan Amerikaanse drag queens met ultra excentrieke looks. Een paar jaar lang zagen we ze overal in alle clubs, zelfs de hetero's. Begin jaren 2000, toen ik begon, was er een soort afwijzing van drag, zelfs binnen de homogemeenschap. In Brussel waren er weinig homozaken, er was Chez Maman, de Boule Rouge en de Homo Erectus of de Cancan en geleidelijk aan werden sommige van deze zaken gesloten, waardoor er niet veel gebeurde. Toen kwamen een paar jaar geleden de RuPaul Drag Race shows. We zagen toen een zekere heropleving van de belangstelling voor Drag, het trok een nieuw publiek aan, dat niet noodzakelijk tot de LGBT-gemeenschap behoorde, waaronder een vrouwelijk publiek dat meer en meer geïnteresseerd was in Drag. In Brussel was het alleen te vinden bij Chez Maman en - vanaf 2017 - bij Cabaret Mademoiselle. Met COVID kwamen er veel kleine evenementen in kraakpanden en andere onconventionele plaatsen. Er was een duidelijke bereidheid van de nieuwe alternatieve queer scene om met nieuwe dingen te komen. Dit alles begon te groeien en werd steeds professioneler, zoals de Playback-evenementen van Blanket en Brenda's Just The Tip. Er is inderdaad steeds meer openheid en mogelijkheden voor deze cultuur.

Van onze kant kregen we deze zomer een aanzienlijke erkenning toen Delphine Houba - Echevine de la Culture - en de stad Brussel onze kandidatuur aanvaardden om elke vrijdagavond de Vaux Hall te bezetten. Daar presenteerden we onze dragshows en queer performances, waarbij we elke avond voor bijna 1000 mensen spraken over politiek, gender en transidentiteit. Het bewijst dat de stad Brussel grote sprongen voorwaarts heeft gemaakt. Het was een grote overwinning om te kunnen zeggen dat degenen onder ons die als straatartiesten zouden optreden in onze mini-podia in de Rue Marché aux Charbons, zouden eindigen in een prachtige omgeving in het hart van het Koninklijk Park in Brussel. We beseffen dat de dingen veranderen, dat de mentaliteit verandert. Toch zijn er nog grote stappen te zetten binnen de oude instellingen en culturele administraties. Drag wordt nog steeds niet erkend als een artistieke activiteit. Drag queens komen bijvoorbeeld nog steeds niet in aanmerking voor het kunstenaarsstatuut. Ik hoop dat de komende hervorming ons recht op toegang zal openen, want voorlopig moeten we ons nog steeds classificeren als dansers of komieken, want "Drag Queen" past nog in geen enkel hokje.

Denk je dat er plaats is voor iedereen in deze cultuur?

Dat vind ik wel. Zeker in subculturen als de onze moeten we bij elkaar blijven in plaats van elkaar in de benen te schieten en elkaar als tegenstanders te zien. Met De Agenda verwelkom ik alle initiatieven zoals Playback en Just The Tip om ze een ruimte te geven. Ik vind het fijn om onze ervaring en professionaliteit te kunnen delen - bijvoorbeeld door uit te leggen hoe je een contract opzet voor artiesten. Ik vind het belangrijk, want als je aanspraak wilt maken op een bepaalde culturele erkenning moet je de geld enveloppen die aan het eind van de avond worden uitgedeeld overboord gooien. Want zo bewijs je niet dat je artistieke activiteiten hebt. Het is heel belangrijk om dit alles juridisch te omkaderen. Ik denk dat hoe meer hoe beter, hoe breder het queer aanbod, hoe beter. We zitten duidelijk in een nieuwe golf waar veel nieuwe wezens en nieuwe projecten worden geboren. Ik zou graag de ruimte hebben om met iedereen samen te werken, maar daarvoor heb ik een derde zaal nodig. Mijn droom is om een oud theater te kopen, maar misschien moet ik het eens wat rustiger aan doen.

Ik ben zo gepassioneerd en gedreven door wat ik doe. Als ik terugkijk op wat ik heb bereikt, ben ik ongelooflijk dankbaar dat ik van mijn passie kan leven. Ook al is het soms moeilijk, toch heb ik twee vestigingen die werken en een hele troep die mij volgt in al mijn gekke ondernemingen vol feestelijkheid en goedmoedigheid. In plaats van de straat op te gaan om met kinderkopjes te gooien, gaan we het podium op en gooien we met glitter. De hoeveelheid feedback die we krijgen van mensen die zich nooit vragen hebben gesteld over gender, niet-binaire identiteiten, feminisme of patriarchaat en die ons na een optreden in het cabaret vertellen dat we hen hun standpunt hebben doen veranderen - dat is elke keer weer een overwinning en het is magisch.