Alex Perry: De prins van de ironische muziek

De Maand van de Zwarte Geschiedenis is in volle gang in België en KET Magazine heeft besloten om een serie artikelen zwarte queer artiesten uit Brussel/België om de gemeenschap te vieren die het mogelijk heeft gemaakt voor de LGBTQIA+ gemeenschap om te gedijen.

Midden in de bruisende viering van Black History Month in België wordt onze aandacht getrokken door een opkomende luminair op muziekgebied. In dit artikel vertellen we over de ervaringen van een opkomende artiest, Alex Perrywiens muziek genres overstijgt en vernieuwing en passie injecteert in onze muziekscene.

Kun je ons meenemen naar het begin van je muzikale reis en uitleggen hoe je de artiest bent geworden die je nu bent?

Ik ben opgegroeid in de muziek. Mijn vader is zanger, mijn moeder was zijn agent en mijn grootvader, Lee 'Scratch' Perry, was een pionier in genres als Dub, Reggae en Ska en een legende in Jamaica. Ik ben dus al van jongs af aan ondergedompeld in muziek. 

Ik begon mijn eigen liedjes te schrijven toen ik 12 was en kreeg zelfs de kans om voor 5.000 mensen op te treden op die leeftijd. Maar pas op mijn 18e begon ik het serieus te nemen en op mijn 19e nam ik mijn eerste demo op. 

Ik had vroeger de grootste plankenkoorts, schat, je gelooft het niet! Mijn stem kwam er soms helemaal niet uit. [Ik hield er niet van als mensen naar me keken, want dan voelde ik me ongemakkelijk en als ik het podium op stapte, was ik geobsedeerd door hoe ik gezien zou worden, wat volgens mij vrij normaal is voor zwarte en transgenders. Maar ook al wist ik niet of mijn stem er goed uit zou komen en wist ik niet of ik wel goed zou zijn, ik ging nooit een microfoon uit de weg. Ik ging er nog steeds voor, want als ik dat niet deed, zou ik nooit meer bang zijn.

In die tijd probeerde ik mijn weg te vinden. Meer specifiek, ik probeerde een weg naar mezelf te vinden. Ook al ben ik in de muziek geboren en heb ik wat contacten in de reggae-industrie, ik wilde dit muziekgenre niet nastreven, dus die contacten kwamen niet echt overeen met wat ik zocht. Ik probeerde te begrijpen waar ik precies naar op zoek was en dat riep veel vragen op. Wat zou mijn artiestennaam moeten zijn? Waar zouden mijn liedjes over moeten gaan? En hoe moest ik mijn muzikale identiteit opbouwen? Het heeft me een paar jaar gekost om dit allemaal uit te zoeken.en mijn identiteit- uit. Die jaren van reflectie komen overeen met mijn overgangsjaren, die nog steeds aan de gang zijn.

Hoe vertaalt deze reflectie op je muziek en op jezelf zich in je artistieke productie?

Ik denk dat deze zoektocht naar mezelf te zien is aan mijn eerste demo. Omdat ik er te veel elementen in verwerkte. Ik liet mijn eerste demo aan iemand van een label horen en hij zei dat ik een geweldige schrijver was, maar dat ik te veel genres aanboorde. En op een bepaalde manier was ik het met hem eens. Ik mixte reggae, rap, funk en andere dingen. Het was gewoon te veel van het goede. Ik besloot om mijn muziek in zekere zin meer gedreven te maken. Maar ik wil de man van het label niet het genoegen geven om te zeggen dat hij mijn licht kon dimmen en mijn vlam kon temmen. Ik meng nog steeds allerlei genres zoals techno, hyper pop en zwarte alternatieve muziek met zang en toasting, de Jamaicaanse versie van rap. Maar op een bewustere manier.

Wat me echt aanspreekt zijn artiesten als Massive Attack, Groove Armada, die krachtige baslijnen en donkere ritmes gebruiken: ze mixen ook reggae, rap, en het is alles waarmee ik ben opgegroeid. Hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer ik me realiseer dat ik mezelf geen artiest kan noemen als ik zoiets onbeduidends als een genre niet kan overstijgen. Ik begrijp genres niet eens helemaal, dus waarom zou ik me daarop baseren? [Lacht] 

Ik wil gewoon geïnspireerd raken door hoe iets klinkt. Ik ben het tegenovergestelde van iemand die één soort muziek maakt en daar bij blijft, want ik hou van veel verschillende geluiden. Daarom zeg ik dat ik experimentele muziek maak, want het woord "experimenteel" impliceert dat je iets nieuws en anders probeert te doen. Het is logisch dat ik me met veel genres bezighoud. Een andere reden waarom ik zeg dat ik experimentele muziek maak, is omdat mijn opa een nummer heeft dat "X-Perry-Mental" heet, waarin onze naam voorkomt, dus ik denk dat het perfect is.

Je hebt het gehad over Massive Attack en Groove Armada. Zijn er nog andere artiesten die je muziek hebben geïnspireerd?

Ik haal mijn inspiratie eigenlijk uit heel veel artiesten, waarvan er veel door mijn ouders aan me zijn voorgesteld. Horace Andy, Gorillaz, Arctic Monkeys, Azealia Banks, Dreadzone, The Last Shadow Puppets, Parliament Funkadelic, Kevin Prodigy, James Brown, Bill Withers, enz. 

Een andere grote inspiratiebron is de electro/techno sound uit de underground rave scene. Ik ben ermee opgegroeid en het is altijd bij me gebleven. Last but not least, Ballroom Beats zijn een grote inspiratie voor mij, als lid van de Brusselse Ballroom Scene maar ook als vocaal artiest.

Oh, en ik ben onlangs weer begonnen met rappen en mijn belangrijkste inspiratiebronnen zijn BbyMutha en CupcakKe. Zij zijn de blauwdruk voor hoe ik wil rappen.

Heb je je muziek ergens online staan waar we het kunnen streamen?

Nee, want ik ben erg exclusief [lacht]. Je pakt me of je pakt me niet. Ik heb wel een verrassing, maar die vertel ik aan het eind van het interview. 

Wanneer is de volgende keer dat we een optreden van Alex Perry kunnen zien? 

Je kunt me zien op 15 maart^th met twee onuitgebrachte nummers op de SHEMORTELLE gebeuren in nadine. Het wordt georganiseerd in verband met een film, waarvoor ik ook de assistent visagist was. De volgende dag zal ik optreden in VK voor het eerbetoon aan mijn grootvader. Ik zal een aantal van zijn liedjes en een aantal van mijn eigen liedjes vertolken.

Denk je bij het schrijven van muziek over het algemeen aan een boodschap of ben je meer op zoek naar het uitdrukken van je gevoelens via je kunst?

Toen ik jonger was, dacht ik na over een boodschap. Ik was het soort artiest dat soms een beetje zelfingenomen kon zijn. Ik dacht dat ik het antwoord had op de problemen van de wereld. Maar ik probeerde van mijn hoge paard te komen en te zeggen, oké, dat doe je niet. hebben om te praten over de toestand van de wereld en hoe alles naar de kloten gaat. Dus nu verken ik verschillende manieren van schrijven, ik verzin personages en verhalen, of ik praat over de dingen die ik heb meegemaakt. Als je over je gevoelens praat, is het altijd rauwer. Het is geen denkproces, het zijn gewoon pure emoties. Niemand kan je vertellen dat je het verkeerd hebt omdat je je zo voelt. Je bent dus veel vrijer.

Dus je stelt muziek gelijk aan een gevoel van vrijheid? Als transmasc non-binair persoon, helpt deze vrijheid op het podium ook met je relatie tot je genderidentiteit?

Ja, ik associeer veel van de essentie van optreden met vrij zijn en over het algemeen, als ik op het podium sta, denk ik niet na over het feit dat ik zou kunnen worden gezien als mijn toegewezen geslacht. Ik heb gewoon het gevoel dat de manier waarop ik eruit zie en de manier waarop ik ben daar helemaal niet op lijkt. En ik heb ook geleerd dat ik mezelf niet wil veranderen zodat ik pas bij de manier waarop de wereld wil dat ik me presenteer. Ik wil niet veranderen wie ik ben voor het comfort van anderen. 

Aan welke projecten werk je momenteel?

Ik heb een release die binnenkort uitkomt met een queer artiest genaamd Azo. Ze heeft een label dat Queer Future Club heet en we gaan iets uitbrengen dat een soort house rave jungle is. 

Ik doe ook een residentie in Zinnema en ik wil een single uitbrengen en daarna een EP. Ik heb al een paar demo's. Voor de visuals wil ik iets buitenaards doen, heel ballroom, zwart, alternatief, afropunk maar high fashion. Dus dat is mijn project op dit moment.

Is er een advies dat je wilt geven aan mensen die hun muzikale carrière willen starten, maar misschien te bang zijn om die stap te zetten?

Ik denk dat ik, als iemand die is opgegroeid in de muziek en die uit dat levenspad komt, niet echt de ervaring kan begrijpen van iemand die eigenlijk alles alleen moet doen. Ik zal dat altijd erkennen. Ook al ben ik geen nepo-baby, voor mij was het makkelijker omdat ik mijn ouders er niet van hoefde te overtuigen dat het de moeite waard was om bijvoorbeeld muziek te maken, snap je?

Het beste wat ik ze kan vertellen is: Blijf in jezelf geloven. Laat de onzekerheden en twijfels van anderen jouw licht niet verduisteren. Als je echt dat vuur in je hebt en je weet dat je iets te delen en te geven hebt aan de wereld, doe het dan. Het zal niet gemakkelijk zijn. Maar raad eens? Het leven is hard en als je tenminste je leven kunt leiden volgens je eigen verlangens en je eigen doel, dan moet je ervoor gaan. 

Dingen kunnen heel lang moeilijk zijn, dingen kunnen moeilijk worden, maar voor Ballroom geldt hetzelfde. Er zijn veel mensen die al 10, 15, 20 jaar meelopen. Misschien hebben ze zelden bloemen gekregen. Op een dag creëren ze zo'n moment dat alles verandert. Dan worden ze een van de besten. Probeer dat dus niet te omzeilen, er is geen snelle oplossing voor grootsheid. 

Ook al is deze wereld er als artiest niet echt voor gemaakt om op koers te blijven, blijf toch op koers en doe je best!

Navigatie serie

Porselein Id: Veelvoud omarmen >>