Emmanuelle: Harmonieën van Identiteiten

Terwijl de Maand van de Zwarte Geschiedenis in België al voorbij is, blijft KET Magazine de gemeenschap vieren die het voor de LGBTQIA+-gemeenschap mogelijk heeft gemaakt om te gedijen in België. serie artikelen belichting van zwarte queer kunstenaars uit Brussel/België.

Ontmoet Emmanuelle, een 23-jarige dichteres en singer-songwriter uit Bergen. Met invloeden variërend van Etta James tot Jungle, mengt haar muziek soul, jazz en hiphop. In dit interview deelt Emmanuelle haar reis terwijl ze zich voorbereidt op de release van haar eerste EP.

Kun je jezelf voorstellen aan onze lezers?

Hallo, mijn naam is Emmanuelle. Ik ben 23 jaar oud en ik kom uit Bergen, maar ik woon nu al een paar jaar in Brussel. Ik studeer momenteel muziek in Antwerpen. Ik ben zangeres en songwriter. Ik heb een band die meestal samen met mij optreedt. Op dit moment ben ik op zoek naar meer podia om op te treden en ik bereid ook mijn eerste EP voor, zodat ik klaar materiaal heb om naar die podia te brengen. 

Over optreden op podia gesproken, ik heb gemerkt dat je veel optreedt. Hoe kom je daar over het algemeen aan? 

Tot nu toe namen mensen meestal contact met me op omdat ze mijn covers op Instagram hadden bekeken of omdat ze van me hadden gehoord via mond-tot-mondreclame. Op dit moment probeer ik meer naar mensen toe te gaan, om te kijken of er evenementen in de maak zijn waarvan de organisatoren geïnteresseerd zijn in het promoten van opkomende artiesten.

Wat betekent muziek voor jou?

Het is zo cliché, maar eerlijk gezegd is het mijn hele leven. Als ik blij ben, zet ik mijn muziek heel hard en dans ik erop, en als ik verdrietig ben, zet ik muziek op die me nog harder laat huilen. Ik vind muziek heel therapeutisch. Het bepaalt het ritme van mijn leven. Ik heb bijna altijd muziek op de achtergrond. Het is een vorm van expressie voor mij - en een die zo krachtig is dat het zelfs talen overstijgt. Een liedje in een taal die je misschien niet verstaat, kan toch de bedoelde emoties overbrengen, de emoties die de zanger wil delen.

Wat was de inspiratie voor deze passie voor muziek en de alomtegenwoordigheid ervan in je leven?

Ik denk dat het allemaal begon met Hannah Montana, om heel eerlijk te zijn. Ik keek er altijd naar en dacht "Ik wil ook een superster worden!". Het is duidelijk dat deze droom om zangeres te worden oorspronkelijk van Disney Channel komt. Daarnaast ben ik opgegroeid in een gezin waar muziek een alledaags iets was; mijn moeder zingt altijd, mijn zus zit in een koor en mijn broer heeft een perfecte toonhoogte ondanks dat hij zelf niet aan muziek doet. Elke familiereünie was de perfecte gelegenheid voor een volledige jamsessie met mijn moeders kant van de familie. Mijn oma zat in een band en mijn opa was saxofonist toen hij jonger was. Ik denk dat mijn liefde voor muziek echt voortkomt uit deze mix van al mijn ervaringen tijdens het opgroeien.

Komt die mix van invloeden terug in je muziek? 

Ja, zeker weten. In het begin was het een beetje een probleem omdat ik geen idee had naar welk muziekgenre ik meer moest neigen. Zelfs vandaag de dag, als je me vraagt wat mijn favoriete genre is, zou ik niet in staat zijn om te antwoorden. Ik zou je waarschijnlijk alleen kunnen vertellen welke genres het niet gehaald hebben. Ik luister naar een beetje van alles, van Edith Piaf tot Bob Marley. En het hangt allemaal af van mijn stemming. De moeilijkheid is om door dit alles heen mijn eigen ik en mijn eigen muzikale identiteit te vinden. Het is een voortdurend proces. 

Hoe moeilijk is het voor jou om dat muzikale universum te creëren?

Ik heb het gevoel dat ik mezelf beperkingen moet opleggen, wat soms tot frustratie kan leiden. Ik wil zoveel verschillende genres aanboren, vooral die genres die groovier zijn. In mijn lessen muziekbusiness vertelde een docent ons dat, om gewoon een muzikant te zijn, het goed is om een verscheidenheid aan genres te hebben die je kunt spelen, zodat je met een verscheidenheid aan artiesten kunt toeren.

Hij voegde er echter aan toe dat je als zanger meer niche moet zijn en je eigen genre moet vinden. Want als je een project uitbrengt met, laten we zeggen, tien nummers, moeten al die tien nummers dezelfde doelgroep aanspreken, anders loop je het risico dat je een groot deel van je aanhang verliest van het ene nummer op het andere. Hij benadrukte dat dit vooral geldt als je net begint en dat het op die momenten beter is om een thema te vinden en je daaraan te houden. Dat is een uitdaging. Ik vind het heerlijk om te verdwalen in mijn vele invloeden. Ik heb veel nagedacht om dat startpunt te vinden. En in de toekomst zal ik hopelijk meer kunnen variëren.

Wat zijn de hoofdthema's van de nummers die je schrijft? 

Het thema waar ik het meest over schrijf is liefde. Nogmaals, een groot cliché; scheidingen, liefdesverdriet. Zoals ik al zei, muziek is mijn therapie en waar ik op het moment van schrijven het meest mee zat was liefde en de fijne kneepjes ervan. Ik luister ook veel naar dat soort liedjes, dus het is allemaal heel instinctief voor mij. En dan zijn er een paar nummers die een echte egotrip zijn [lacht]. En het gaat over mij en mijn meisjes, en de unieke band die we delen. Beetje bij beetje begin ik de dingen waarover ik schrijf te diversifiëren. 

Dus je doe Je probeert je muziek nog steeds veelzijdig te maken, nietwaar? 

Ja. Juist omdat het is wie ik ben. Het is hoe mijn persoonlijkheid zich uit. Ik ben een heel gevoelig persoon, maar ik ben ook iemand die meer extrovert is, die graag urenlang danst, feest. Ik beschouw mezelf als veelzijdig en dat wil ik terug laten komen in mijn muziek. Ik wil ook niet dat mensen zich depressief voelen als ze naar mijn muziek luisteren [lacht], ik wil ook dat ze een goede tijd hebben. Daarom is er die groovy/dancy kant van mijn muziek die ik meer wil verkennen, vooral voor live optredens. Om een contrast te creëren en me op het podium te laten dansen en niet de hele tijd in één stemming te blijven hangen.

Hoe voel je je op het podium?

Nou ja, heel kwetsbaar. Nu nog meer, want wat ik aan het publiek presenteer is als mijn eigen persoonlijke dagboek en daardoor vangen ze een glimp op van wie ik echt ben. Ik heb het gevoel dat ik mijn ziel blootgeef aan mensen en dat is nog meer het geval als ik in het Frans zing, mijn moedertaal. Het geeft me het gevoel dat ik echt pratend tegen mensen, om ze precies te vertellen hoe ik me voel. Er is een onderscheid dat ik moet maken tussen mijn liedjes en mezelf. Op die manier kan ik op een punt komen dat ik tegen mezelf zeg dat als iemand mijn muziek niet goed vindt, dat niet betekent dat ze mij niet goed vinden, snap je wat ik bedoel?

Concerten zijn zo leuk. Ze laten me leeggezogen achter en tegelijkertijd zo vol energie, adrenaline, vooral als ik na de show interactie heb met het publiek. Het is zo'n ongelooflijk gevoel. Elk podium is anders. En omdat ik met een band optreed, zijn er soms kleine technische problemen en die zijn altijd grappig. Live optreden is wat ik het liefste doe.

Je zei dat je kwetsbaar bent als je in je moedertaal zingt. Schrijf je je liedjes meestal in het Frans of in het Engels? Is er een taal waarin je gemakkelijker schrijft? 

Voor liedjes doe ik het in het Engels, maar de gedichten die ik schrijf zijn in het Frans. Ik luister eigenlijk niet naar veel muziek in het Frans en ik heb het gevoel dat, als ik in het Frans schrijf, het altijd klinkt als iets wat ik al eerder heb gehoord, zoals M Pokora (in 2007), en als ik dan iets dansbaarders doe, voelt het opeens alsof ik Angèle kopieer en zo voel ik me niet graag. Ik wil dat mijn nummers pakkend zijn zonder dat ze klinken als iets wat mensen al een miljoen keer gehoord hebben. In werkelijkheid is dat iets wat ik nog in mezelf moet ontdekken. Misschien, als er op dit moment niets in de Franse muziek is dat me aanspreekt, moet het mijn ambitie zijn om iets nieuws te creëren.

Wat voor uitdagingen kom je tegen?

De grootste uitdaging voor mij op dit moment is om een afgewerkt product af te leveren [lacht] want één nummer afmaken is "makkelijk" maar een heel project klaar hebben is best moeilijk. Het idee dat een project als "af" wordt beschouwd en niet meer zal worden veranderd, vind ik eng omdat het diep van binnen nooit helemaal perfect zal aanvoelen en er altijd ruimte is voor verbetering. Dus, wanneer beslis ik dat een project goed genoeg is om uitgebracht te worden? Mijn vaardigheden zijn nog steeds vrij beperkt, dus het gewenste niveau van perfectie is onbereikbaar, en ik moet mezelf ervan overtuigen dat wat ik doe misschien niet perfect is, maar dat is niet erg! 

Op het podium is de grootste moeilijkheid voor mij het gitaarspel. Ik heb dit grote imposteur syndroom omdat ik al een tijdje speel, maar ik leer alleen maar door middel van tutorials en door het oefenen van verschillende akkoorden. Als je me naar muziektheorie vraagt, of om een toonladder te spelen, ben ik verloren [lacht]. Ik ben geen gitarist, het is meer een kleine toevoeging aan mijn stem. Maar als ik met een gitaar op het podium sta, ben ik bang dat de mensen geweldig spel verwachten. Altijd als ik mijn gitaar tevoorschijn haal voor mijn eerste nummer, trillen mijn handen en wordt het een uitdaging voor me om de ruimte volledig op te eisen.   

Heb je het gevoel dat de dingen ingewikkelder zijn als zwarte artiest?

Ik heb één keer een verschil gevoeld in Vlaanderen, toen ik op de universiteit optrad samen met een andere vrouw, die blank is. De behandeling die we kregen was niet enorm verschillend, maar de vragen die we achteraf kregen wel. Zij kreeg complimenten over haar stem, vragen over haar muziek, terwijl mij dingen werden gevraagd als "Waar kom je vandaan?" of "Probeer je via muziek contact te maken met je wortels?" Het was in zekere zin meer het typische genormaliseerde racisme.

Ik treed nog niet zo lang op, dus misschien verklaart dat waarom ik nog niet het soort discriminerende opmerkingen heb gekregen die grotere artiesten regelmatig krijgen. Maar het is onvermijdelijk. Misschien heb ik het hier, in Brussel, nog niet meegemaakt, maar misschien gebeurt dat ooit, of in een andere stad. Ik verwacht het en probeer me er mentaal op voor te bereiden.

Er wordt ook van me verwacht dat ik bepaalde genres aanspreek, alleen maar omdat ik halfzwart ben. Het publiek verwacht dat ik een stem heb die "zwart klinkt", die warm is en die past bij soulmuziek. En ik doe soulmuziek uitvoeren, omdat ik daar zo van hou, maar dat is niet het enige wat ik doe.

Ik word vergeleken met artiesten als Jorja Smith, simpelweg omdat we een vage gelijkenis delen. Daarom zijn er bepaalde genres die ik uit de weg ga om niet in clichés te vervallen. Ik heb het gevoel dat deze ruimtes al zo vol staan met geweldige artiesten waarmee ik eindeloos vergeleken zou worden. Dat wil ik niet voor mezelf. Zelfs vanuit marketingoogpunt is het niet de slimste zet. Ik zou waarschijnlijk de druk voelen om beter te moeten zijn dan zij. Dus kan ik net zo goed in een genre gaan werken waar ik net zoveel van hou en waar ik meer vrijheid heb om mijn eigen ding te creëren.

Wat zijn je muzikale invloeden?

Etta James, Lauryn Hill, Ella Fitzgerald, Jorja Smith, Little Simz. Het is erg soul, jazz, hiphop. En dan natuurlijk de iconische zangers uit mijn kindertijd: Whitney, MariahHun liedjes spelen altijd in mijn achterhoofd, hun krachtige zang en ik blijf tegen mezelf zeggen "Hou vol, ooit zal ik net zo hard en net zo krachtig zingen als zij. Ik werk eraan." 

Ik hou ook erg van artiesten zoals FKJen vooral het instrumentale werk in hun nummers dat ik soms nog meer bewonder dan de zang zelf. Dat is echt het soort muziek dat ik nastreef. 

Er is een band genaamd Jungledie ik onlangs heb ontdekt. Het heeft die funky en disco vibe waar ik ook naar toe wil. Dat is een repertoire dat ik ben gaan zingen dankzij de universiteit: Aarde, wind en vuur, Prins en ook Stevie Wonder. Ik vond het zo ongelooflijk en ik dacht "Oh mijn god, waarom heb ik hier niet vaker naar geluisterd?". Ik was altijd al geïnteresseerd in funk, met Curtis Mayfieldmaar nu heb ik een nieuwe liefde voor disco. We moeten het echt weer op de voorgrond brengen, weet je!

Oh en ook Harry Styles. Wat weer een heel ander genre is [lacht]. Hij is een van de weinige artiesten waarbij ik al zijn albums als no-skippers beschouw. Eens een Directioner, altijd een Directioner, denk ik! 

Maar omdat we het eerder over mijn identiteit hadden, wil ik ook een andere muzikale invloed naar voren brengen. Mijn vader luisterde veel naar Congolese muziek toen ik klein was, en de gitaar in die liedjes is ongelooflijk. Hun manier van spelen is zo mooi, en het is iets wat ik graag in mijn muziek zou willen verwerken omdat het ook een genre is dat mij heeft beïnvloed, een muziek waarop ik veel heb gedanst. Ik weet dat ik er ooit heen wil om de muziek te leren, omdat ik weet dat de benadering van muziek daar heel anders is.

Is je muziek ergens verkrijgbaar? 

Nee, het zijn alleen live-exclusives [lacht]. Vroeger bracht ik ze uit op soundcloud, maar sindsdien heb ik ze van het platform verwijderd. Ik post ook stukjes en beetjes in mijn Instagram hoogtepunten. Op dit moment moet je me zien tijdens een van mijn liveoptredens. 

En wanneer is je volgende optreden? 

Op 10 mei 2024, te Jardin HospiceIk neem deel aan het evenement Geluid en zieldat tot doel heeft POC-kunstenaars te promoten. Het evenement omvat concerten en kunsttentoonstellingen. 

En weet je al wanneer je je eerste EP uitbrengt?

Ik ga nog geen data bekendmaken, want mensen zouden me aan mijn woord houden [lacht]. Ik heb tegen mezelf gezegd dat ik eraan moet werken om het in juni uit te brengen, maar het zou ook heel goed in september kunnen zijn. Ik wil het afmaken en misschien in de zomer aan de visuals werken. Dus de opgenomen muziek zelf zou in juni klaar moeten zijn. 

Ga je alles in één keer uitbrengen? Zonder eerst een single uit te brengen? 

Er komt een single en daarom moet ik de release wat later plannen. Ik heb me de EP voorgesteld als een vinyl, met twee kanten. Kant A zal chill en gezellig zijn, tikkend op soulmuziek. Kant B zal meer upbeat zijn. Het is representatief voor het rouwproces na een scheiding. Ik wil graag een single uitbrengen van kant A en een van kant B voordat de hele EP wordt uitgebracht. Wat ik je wel kan vertellen, is dat het voor het einde van 2024 uitkomt. 

Heb je al een artiestennaam gekozen? 

Ik geef mezelf de tijd om het project te ontwikkelen en te kijken of ik een artiestennaam kan aannemen, omdat ik denk dat het mijn aanwezigheid tijdens optredens kan verbeteren. Toen ik met theater bezig was, voelde ik me op mijn gemak om rond te lopen en vrijuit te spreken; er waren geen remmingen. Maar als ik zing, vind ik het een uitdaging om het podium volledig te bezetten. Ik beweeg wel, maar binnen een beperkte ruimte. Dus heb ik nagedacht over het idee om een toneelnaam aan te nemen om een rol te belichamen die losstaat van mijn alledaagse ik.

Maar ik ben ook huiverig want als je eenmaal een naam hebt, staat die vast en ik hou er niet van om elke twee maanden van naam te veranderen [lacht] Dus ik heb besloten om voorlopig bij de zekerheid van mijn geboortenaam te blijven omdat die waarschijnlijk niet zal veranderen. Wees echter niet verbaasd als mijn artiestennaam opduikt wanneer de EP uitkomt, of als je toevallig een naamsverandering ziet op Instagram!

Daarnaast is het belangrijk om te bedenken hoe de naam in verschillende talen klinkt. Mijn eigen naam is voor sommige mensen een beetje lastig. En toen stelden een vriend en ik ons een scenario voor waarbij het publiek mijn naam zingt als "E-manu-elle," en ze moeten denken, "Goh, dat is lang!". Een artiestennaam zou dus goed zijn, maar hij moet wel verstandig gekozen worden.

Heb je al eerder met andere artiesten samengewerkt?

Ja, vooral met rappers voor achtergrondzang. Onlangs werkte ik samen met Imani (@joyeuse.ruzibiza), die ik niet persoonlijk kende; we volgden elkaar alleen op Instagram. Ze stelde voor om samen aan een nummer te werken, dus we zijn bij elkaar gekomen, hebben wat gejamd en ze heeft op dit moment een teaser van het nummer gedeeld op Instagram. Op dat nummer speelde ik gitaar en zong ik ook wat achtergrondzang. Voor mij verlopen samenwerkingen meestal op die manier, of met producers, zoals de pianist met wie ik optreed.

Ik sta open voor samenwerkingen, maar ik wil niet het soort artiest zijn dat een miljoen collabs uitbrengt voordat ze haar eigen project uitbrengt. Op dit moment probeer ik me daar meer op te richten, maar hier en daar een achtergrondzang doen is geen probleem. Ik geef er echter wel de voorkeur aan om mijn eigen artistieke universum te vestigen voordat ik geassocieerd word met een veelheid aan projecten.

Neem je bewust delen van je identiteit op in je muziek of is het meer een onbewust proces? Zijn er wraaknemingen in je muziek? 

Het is nog niet helemaal bewust; ik schrijf nog niet echt bewuste liedjes. Maar ik wil zeker meer uitdrukken dan alleen mijn emoties. Ik vind het makkelijker om dat in mijn poëzie te doen omdat de teksten meer politiek geëngageerd zijn. Maar ik geloof dat muziek zo'n mooi medium is voor deze expressie.

Toch worstel ik er een beetje mee, omdat ik het gevoel heb dat ik niet legitiem genoeg ben om over bepaalde zaken te spreken. Als persoon van gemengd ras weet ik dat sommige mensen andere problemen hebben, ervaringen die ik niet heb meegemaakt omdat ik een lichte huid heb, en ik heb het gevoel dat het niet aan mij is om daarover te praten. Er zijn zaken die me diep raken, maar tegelijkertijd heb ik ze niet meegemaakt, dus ik weet niet zeker of ik ze moet aankaarten. Het is dus nog steeds iets waar ik voorzichtig mee omga. Ik heb zeker het verlangen om over deze onderwerpen te praten en ze zoveel mogelijk te vertegenwoordigen, maar ik wil het gewoon recht doen en ik weet nog niet zeker hoe, dus ik doe het niet.

Heb je je poëzie al eens eerder opgevoerd? En zo ja, je zei dat je je kwetsbaar voelde als je je liedjes op het podium bracht, is dat ook zo met je poëzie?

Ja, het is nog intenser. De eerste keer moest ik bijna huilen, maar het was een ongelooflijk moment in mijn leven. Het is intens maar echt cool. Maar er is wel een verschil tussen poëzie en muziek, want bij poëzie luisteren de mensen echt naar elk woord dat je zegt, terwijl bij muziek het publiek vooral aan het vibreren is. 

Ben je het ermee eens dat mensen bij poëzie al kwetsbaarheid verwachten, terwijl dat bij muziek misschien niet zo is? Ligt de nadruk meer op het instrumentale?

Ja, ik voel dat dat het geval is. Met poëzie kan ik ook de reacties van het publiek zien. Je kunt zien wanneer iemand zich kan vinden in wat je zegt, zoals wanneer ik het heb over eenzaamheid, de plaats van een vrouw, het concept van schoonheid, enz. Dit zijn emoties waar mensen zich mee kunnen identificeren. Ik zie direct de reacties van degenen die het hebben ervaren. En voor mij is het enorm therapeutisch omdat je woorden geeft aan iets wat veel mensen ervaren, en het is geweldig om die feedback te krijgen van mensen die niet konden verwoorden wat ze voelden. In feite zijn we niet alleen. En zelfs in de muziek is het hetzelfde; ik vind het heerlijk om woorden te geven aan iets wat iemand voelt.

Wat zou voor jou het ideale podium zijn om op te treden? Je kunt het groots aanpakken.

Het Antwerpse Sportpaleis, omdat het geluid er beter is dan in het stadion. Ik heb daar zoveel concerten gezien en ze waren echt dromerig.

En als je een podium moest kiezen om mee te beginnen?

Botanique, waar het publiek dicht bij je staat, rondom het podium; het is super intiem. Aangezien ik met een band optreed, zou dat geweldig zijn! Dan is er nog Beursschouwburg. Het is schattig, intiem, maar ruimtelijk. En dan is er natuurlijk de Jardin Hospice. Ik geef toe dat ik een traantje wegpinkte toen ik hoorde dat ik daar zou optreden, want afgelopen september heb ik daar een concert bijgewoond en ik zei tegen mezelf dat ik daar op een dag ook zou optreden. Toen ik de e-mail ontving, dacht ik: "Oh mijn God, het gebeurt! Misschien moet ik meer dingen manifesteren!" [lacht] 

Terwijl Emmanuelle haar passie blijft nastreven, waarbij ze invloeden van haar diverse achtergrond en muzikale inspiraties mengt, blijft ze standvastig in haar streven naar authenticiteit, klaar om haar soulvolle melodieën met de wereld te delen.

Navigatie serie

<< Porselein Id: Veelvoud omarmen