Klou - de sekswerker-auteur die droomt van zelfbeheerde bordelen door en voor homo's

Op 18 maart 2022 werd België het eerste land in Europa en het tweede land in de wereld dat sekswerk decriminaliseert. Een overwinning voor SW-activisten. En een reden te meer om u te informeren over het belang van deze hervorming. Daarom raden wij u ten zeerste aan om naar uw dichtstbijzijnde boekhandel te rennen om Klouhaar (zij/hun) nieuwe strip "Bagarre Erotique - Récits d'une travailleuse du sexe" uitgegeven door Editions Anne Carrière, een cathartisch, educatief, feministisch en 100% queer werk dat verhaalt over haar ervaring als sekswerker.

Het volgende interview werd afgenomen enkele weken voor de goedkeuring van deze hervorming.

In dit boek legt u uit dat u de behoefte voelde om uw verhaal te vertellen omdat u niet veel stemmen hoorde zoals de uwe. Waarom denk je dat sekswerk (SW) vandaag de dag nog steeds een taboe is?

Ik denk dat een van de grootste problemen met de SW is dat er veel mensen zijn die er geen voorstander van zijn omdat ze niet beseffen dat er sekswerkers zijn die dit werk uit vrije keuze en met instemming doen.

Een deel van de bevolking is abolitionistisch op een politieke manier, zij denken dat we zo gematrixed zijn door het patriarchaat dat we OK zijn om "verkracht te worden". Dit is, in het kort, hun visie. Ze weten dat we bestaan, maar ze willen ons niet horen. Er is echter ook een enorm deel van de bevolking dat gewoon opgevoed is door en binnen deze hyper-abolitionistische maatschappij en zich er dus niet van bewust is dat wij bestaan.

Ik denk dat de eerste manier om mensen voor te lichten gewoon is onszelf zichtbaar te maken en te laten zien dat er gewillige en trotse sekswerkers zijn. Het echte probleem is dat de maatschappij ons niet wil horen of zien. Meestal is er niet eens plaats voor ons op feministische evenementen.

Wij zijn in de collectieve verbeelding zo gedemoniseerd dat wij in feite als monsters worden beschouwd. Wij moeten deze stereotypen doorbreken en laten zien dat wij net als ieder ander mens zijn.

Ook als sekswerkers worden we vaak overgefantaseerd. Er zijn vaak twee percepties van ons - ofwel de slachtofferkant als "mensen die gered moeten worden", ofwel het idee van het hyper-seksuele personage, een vamp. Door uit te leggen dat wij noch het een, noch het ander zijn, maar gewoon "willekeurige" mensen die het kapitalisme een beetje beu zijn en voor wie dit beroep veel vrije tijd oplevert, denk ik dat we op die manier het cliché kunnen doorbreken.

Je geeft de definitie van pro-seks feminisme en legt uit dat de beweging in de Verenigde Staten is begonnen binnen de LGBTQIA+ gemeenschap. Wat is volgens jou het verband tussen queer- en SW-strijd?

Ik denk dat beide strijden echt hand in hand gaan. Wij zijn bevolkingsgroepen die gediscrimineerd worden vanwege onze sexualiteit, dus noodzakelijkerwijs begrijpen we elkaar in onze onderdrukkingen.

En dan is er nog het hele ter discussie stellen van heteroseksualiteit als een politiek systeem. Dit is een punt waarop sekswerkers en queer mensen elkaar ontmoeten. Heteroseksualiteit kan iets zijn dat we gebruiken of dat we verwerpen, en dat is superpolitiek.

Aan de ene kant zijn er de queer people die heteroseksualiteit afwijzen omdat zij het onderdrukkende karakter ervan hebben ingezien. En anderzijds zijn er de sekswerkers die heteroseksualiteit te gelde maken en gebruiken en er dus in zekere zin niet langer aan onderworpen zijn, op dezelfde manier als queer mensen.

Je schrijft "Zelfs als het patriarchaat op een dag verdwijnt, zal sekswerk blijven bestaan, ik zal gewoon evenveel vrouwelijke klanten als vrouwelijke collega's hebben. En ik moet toegeven dat ik een beetje moe ben van heteroseksualiteit. Dus ik kijk er een beetje naar uit dat sekswerk georganiseerd wordt door en voor homo's". Kun je hier verder op ingaan?

Eigenlijk lijkt het voor veel mensen alsof sekswerk hyper patriarchaal is, maar het zou totaal anders kunnen zijn als vrouwen ook gewoon naar sekswerkers zouden gaan. Het zou een geweldige manier zijn om sekswerk te 'de-patriarchaliseren'.

Trouwens, er is een bordeel in Nederland exclusief voor potten. En dat is een beetje waar ik van droom om te creëren in België. Een bordeel in eigen beheer, zonder bazen, alleen tussen sekswerkers, de verhoudingen zouden zonder hiërarchie zijn, een beetje zoals een coöperatie, maar het zou uitsluitend queer zijn. Om dat mogelijk te maken, moeten we enkel de decriminalisering bereiken. En dat is de grootste strijd van sekswerkers. Het zou ons in staat stellen om ruimtes te creëren zonder hiërarchie en om elkaar te helpen.

Een van de redenen waarom sekswerk nog niet queer is, is ook dat de queergemeenschap een minderheidsbevolking blijft, met weinig koopkracht. Ik ken niet veel queer mensen die €200 kunnen betalen voor een uurtje seks.

Daar komt nog bij dat wij, als vrouwen en genderminderheden, een beetje een schaamte hebben ten aanzien van dit onderwerp. Verschillende mensen uit mijn omgeving hebben me al verteld dat ze er wel eens over nagedacht hebben, maar daar blijft het meestal bij. Ernaar handelen, het lijkt hen duizelingwekkend. Maar door mensen op te voeden, door te laten zien dat het bestaat, dat het OK is en dat we het super vinden om queer klanten te hebben, zullen we het sekswerk langzaam kunnen de-patriarchaliseren.

U beklemtoont het belang van de decriminalisering van sekswerk. Kunt u in een paar woorden de huidige situatie in België en uw eisen samenvatten?

In België is sekswerk op zich legaal. In feite kun je het alleen niet aangeven omdat er geen officieel statuut is. Je kunt dus niet gepakt worden omdat je sekswerk doet, maar omdat je geen echt statuut hebt, heb je ook geen toegang tot de rechten van een normale werknemer. Het is dus een hyperhypocriete wet, want om iets legaals te doen, moet je eerst illegaal zijn, dat wil zeggen dat je niet het recht hebt om op straat te prostitueren of reclame te maken op het internet.

Wat wij dus vragen is simpelweg de afschaffing van deze criminaliserende wetten en een legale status - om op een volkomen legale manier te kunnen werken, om te worden beschouwd als iedere andere werknemer, om toegang te hebben tot sociale zekerheid, en ook om deze stigmatisering rond SW te doorbreken, onder andere.

U legt uit dat SW-activisme hand in hand moet gaan met de strijd voor de regularisatie van mensen zonder papieren. Kunt u ons meer vertellen over het verband tussen die twee?

Ik denk dat daar een heel belangrijk verband ligt. Als we sekswerk decriminaliseren, zullen er aan de ene kant de werkers zijn die in een veilige en omkaderde omgeving kunnen werken, maar aan de andere kant zullen er mensen zonder papieren zijn die nog steeds geen toegang zullen hebben tot bijvoorbeeld sociale zekerheid, en dit zou tot een zeer ongelijke situatie kunnen leiden. Persoonlijk ben ik hier helemaal geen voorstander van. Omdat het zou betekenen dat ik geweldige voorwaarden zou krijgen ten koste van andere mensen.

Maar aan de andere kant zou de erkenning van SW als een officiële baan sekswerkers zonder papieren in staat kunnen stellen te bewijzen dat zij daadwerkelijk werken en dus gemakkelijker een verblijfsvergunning kunnen krijgen.

Zou u ons iets willen vertellen over de concrete SW-strijd op het terrein, hebt u voorbeelden van recente acties bijvoorbeeld?

Op dit moment hebben we verschillende collega's die uit hun ramen worden gezet, voornamelijk in de buurt van het Noordstation/Isère. In feite wil de gemeente de wijk echt gentrificeren. En wij, sekswerkers, worden nog steeds echt beschouwd als vieze wezens die de buurten vernederen. Het is verschrikkelijk, want ze vinden elk excuus om sekswerkers uit deze buurten te verdrijven.

Onlangs werd een vriendin van mij uit huis gezet en we konden nog dezelfde dag ter plaatse een steunpunt creëren. Wij wisten ervan omdat zij het ons kon vertellen. Maar er zijn ook genoeg sekswerkers zonder papieren die geen aansluiting hebben bij deze ondersteuningsnetwerken en die dus heel makkelijk uit te zetten zijn. En dus is het echt belangrijk om hand in hand te strijden, zodat mensen met papieren - die minder risico lopen - in dit soort situaties in de frontlinie kunnen staan, ter ondersteuning van sekswerkers zonder papieren.

Hoe heeft uw baan uw activisme in het algemeen beïnvloed?

Voordat ik met sekswerk begon, was ik al feminist, maar het was een ander soort feminisme. Het was vooral via de SW-gemeenschap dat ik veel leerde. De eerste paar jaar was ik behoorlijk geïsoleerd, ik kende geen andere sekswerkers. En toen, op een gegeven moment, kreeg ik genoeg van het werk en dat kwam vooral door het isolement. Ik had echt behoefte om met mensen te praten die me goed begrepen. Toen ik andere SW-ers ontmoette, hielp me dat echt en begon ik me politiek meer te engageren, omdat ze me geruststelden dat het normaal was om boos te zijn. Door hen te ontmoeten en met hen te discussiëren, kon ik deze woede omzetten in een politieke kracht.

Aangezien ik tot verschillende gemeenschappen behoor, waren er veel dingen die met elkaar verband hielden: queerness, sekswerk en een onzeker persoon zijn. Ik ontdekte dat ik me superverwant voelde met andere mensen die soortgelijke onderdrukkingen ervaren. In het feminisme is er bijvoorbeeld veel solidariteit tussen vrouwen en genderminderheden, maar soms voel ik me ook heel close met een cis-homo sekswerker omdat we twee onderdrukkingen op een vergelijkbare manier ervaren: SW en queerness.

Om meer te weten te komen over Klou's werk, kunt u haar beide Instagram-accounts volgen: @klou_bagarre en @kloutattoo

Foto credits : Anouk Durocher